Sol minor
From Wikipedia, the free encyclopedia
Sol minor (Solm ere Europako notazioan, eta Gm notazio amerikarrean) Sol notatik abiatuta eskala minor naturalak duen tonalitatea da; Nota hauek osatzen dute: sol, la, si♭, do, re, mi♭ eta fa. Bere Gako-armadurak bi bemol ditu, si bemol eta mi bemol. Erlatibo maiorra si bemol maior tonalitatea da, eta tonalitate homonimoa, berriz, sol maior.
Sol minor | |
---|---|
Musika | |
Tonalitate erlatiboa | Si bemol maior |
Tonalitate paraleloa | Sol maior |
Notak | |
sol, la, si♭, do, re, mi♭, fa, sol |
Sol minorra sostenituarekin sentikorrak dituen bemolen bi tonalitateetako bat da; bestea, berriz, minorra. Izan ere, eskala naturala bere bemol handienaren antzekoa da, eta eguzki txikiarena modu eolikoan dago alde bakarra.[1]
Wolfgang Amadeus Mozarten ustez, tristezia eta tragedia adierazteko tonalitate egokiena sol minorra zen, eta tonalitate minorreko haren obra asko sol minorrean daude, hala nola Pianorako 1. kuartetoa eta Hari-kintetoa 4. zk.[2]
Mozartek minorreko tonalitateak erabiltzen zituen bere sinfonietan, tonalitate nagusi minor gisa, baina bi sinfonia baino ez daude, biak sol minorrean: 25. sinfonia eta 40. sinfonia famatua. Klasizismoan, sol minorreko sinfoniek ia beti lau tronpa erabiltzen zituzten, bi sol notan eta bi si bemol notan.[3] Dresdeko printzearentzat Veracinik sei opertura idatzi zituenean , tonu minorrean idatzi zuen bakarra 5. zenbakikoa izan zen, eta sol minorrean zegoen.