Χρυσή Εποχή του Ισλάμ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Χρυσή Εποχή του Ισλάμ είναι μία περίοδος στην Ιστορία του Ισλάμ που χρονολογείται από τον 8ο έως τον 14ο αιώνα, στην οποία μεγάλο μέρος του ιστορικού Ισλαμικού κόσμου ήταν οργανωμένο σε χαλιφάτα, και άνθιζαν η επιστήμη, η οικονομική ανάπτυξη και τα πολιτιστικά έργα.[1][2] Η περίοδος άρχισε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αβασίδη χαλίφη Χαρούν αλ-Ρασίντ (786 έως 809) με τα εγκαίνια του Οίκου της Σοφίας στη Βαγδάτη, όπου λόγιοι από διάφορα μέρη και πολιτισμούς του κόσμου εντάλθηκαν να συγκεντρώσουν και να μεταφράσουν όλη την παγκόσμια κλασική γνώση στην αραβική γλώσσα.[3][4] Η περίοδος έληξε με την κατάρρευση του χαλιφάτου των Αβασιδών από επιδρομές των Μογγόλων και την Πολιορκία της Βαγδάτης το 1258 μ.Χ..[5] Για πολλούς σύγχρονους μελετητές η Χρυσή Εποχή του Ισλάμ τελείωσε αργότερα, περί τα τέλη του 15ου με 16ου αιώνα.