Ταξιδιωτική λογοτεχνία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Με τον όρο «ταξιδιωτική λογοτεχνία»[1][2][3] χαρακτηρίζουμε συνήθως το πεζογραφικό είδος, στο οποίο οι συγγραφείς αναπλάθουν λιγότερο ή περισσότερο φαντασιακά έναν τόπο που έτυχε να επισκεφτούν κάποια στιγμή στο παρελθόν. Αυτά τα έργα μεταφέρουν τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις των συγγραφέων, αλλά πολλές φορές απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Είναι γραμμένα με ένα ιδιαίτερο ύφος και τεχνική, ενώ έχουν έντονο το προσωπικό και υποκειμενικό στοιχείο, πράγμα που τους δίνει λογοτεχνική αξία και τα κάνει να ξεχωρίζουν.
Αυτό το λήμμα παρουσιάζει το θέμα από ελληνική οπτική γωνία ή δίνει δυσανάλογο βάρος στην ελληνική πτυχή ενός παγκόσμιου θέματος. Προσπαθήστε να το ανασκευάσετε ή και να προσθέσετε πληροφορίες έτσι ώστε να καλύπτει πληρέστερα και περισσότερο ουδέτερα το θέμα. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος. |
Η ταξιδιωτική λογοτεχνία γεννήθηκε μέσα από το κλίμα του περιηγητισμού, που επικράτησε στην Ευρώπη από τα τέλη του 18ου αιώνα και μετά. Αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή την εξέλιξη έπαιξε το κίνημα του ρομαντισμού, που έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μακρινούς και άγνωστους τόπους και πολιτισμούς, καθώς και την τάση του για περιπέτεια και φυγή. Όλη αυτή η τάση ενισχύθηκε, άλλωστε, και απ' το πνεύμα του κοσμοπολιτισμού, το οποίο επικράτησε από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά σε όλο το δυτικό κόσμο.