Ρωσική λογοτεχνία
Λογοτεχνικά έργα στη ρωσική γλώσσα / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η ρωσική λογοτεχνία αναφέρεται στο σύνολο των λογοτεχνικών έργων της Ρωσίας, στη λογοτεχνία που γράφτηκε στα ρωσικά από μέλη άλλων εθνών που ανεξαρτητοποιήθηκαν από την πρώην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), από μετανάστες που έγιναν δεκτοί στη χώρα και από εξόριστους Ρώσους. Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, διάφοροι πολιτισμοί και χώρες διεκδίκησαν αρκετούς πρώην Σοβιετικούς συγγραφείς οι οποίοι, ωστόσο, έγραψαν στα ρωσικά.[1]
Η ρωσική λογοτεχνία χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτο βάθος με συγγραφείς βασικά ονόματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως ο Ντοστογιέφσκι ή ο Τολστόι. Άρχισε με τη μορφή της προφορικής παράδοσης χωρίς γραπτά κείμενα μέχρι τον εκχριστιανισμό της Ρωσίας του Κιέβου το 988 και, συγχρόνως, την εισαγωγή αλφαβήτου.[2]
Από την εποχή του Διαφωτισμού εμφανίζονται τα πρώτα ρωσικά λογοτεχνικά έργα και από τις αρχές της δεκαετίας του 1830, αρχίζει μια εκπληκτική χρυσή εποχή στην ποίηση, την πεζογραφία και το δράμα. Ο ρομαντισμός επέτρεψε την άνθηση ποιητικών ταλέντων: ο Βασίλι Ζουκόφσκι και αργότερα ο Αλέξανδρος Πούσκιν ήρθαν στο προσκήνιο. Η πεζογραφία άνθισε επίσης, ο Μιχαήλ Λέρμοντοφ ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές και πεζογράφους.
Ο πρώτος μεγάλος Ρώσος μυθιστοριογράφος ήταν ο Νικολάι Γκόγκολ. Ακολούθησε ο Ιβάν Τουργκένιεφ, με διηγήματα και μυθιστορήματα. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ο Λέων Τολστόι έγιναν σύντομα διεθνώς γνωστοί. Άλλες σημαντικές προσωπικότητες του ρωσικού ρεαλισμού ήταν ο Ιβάν Γκοντσαρόφ, ο Μιχαήλ Σαλτικόφ-Σεντρίν, που θεωρείται ο μεγαλύτερος σατιρικός συγγραφέας της Ρωσίας του 19ου αιώνα, και ο Νικολάι Λεσκόφ. Στο δεύτερο μισό του αιώνα ο Άντον Τσέχωφ διέπρεψε στο διήγημα και έγινε κορυφαίος δραματουργός.[3]