Ραμόν Μενέντεθ Πιδάλ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ραμόν Μενέντεθ Πιδάλ (Ramόn Menéndez Pidal, Α Κορούνια, 1869 – Μαδρίτη, 1968) ήταν Ισπανός φιλόλογος, ακαδημαϊκός, ιστορικός και κριτικός. Κοινωνός των ιδεών της Γενιάς του 1898, που υποστήριζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Καστίλης στην ιστορία της Ιβηρικής, θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της Ισπανικής Φιλολογίας και Γλωσσολογίας στην Ισπανία. Ακόλουθος του θετικισμού, ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε την επιστημονική έρευνα σε σημαντικά ζητήματα της ιστορίας της γλώσσας και της μεσαιωνικής λογοτεχνίας με έργα όπως Το άσμα του Ελ Σιντ (1908-11), το Romancero hispánico (1910) και Οι απαρχές της ισπανικής γλώσσας (1926), χωρίς να ξεφεύγει ωστόσο από την ισπανική παραδοσιοκρατία. Υπήρξε καθηγητής και σημείο αναφοράς για ισπανιστές και φιλολόγους του πρώτου μισού του 20ού αιώνα και ιδρυτής του ακαδημαϊκού περιοδικού Περιοδικό Ισπανικής Φιλολογίας ενώ το 1954 προτάθηκε για το Νόμπελ λογοτεχνίας.