Μερικοί το προτιμούν καυτό
Αμερικανική ταινία του 1959 / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Μερικοί το προτιμούν καυτό (πρωτότυπος τίτλος: Some Like it Hot) είναι Αμερικανική αισθηματική κωμική ταινία του 1959, σε σκηνοθεσία, παραγωγή και σενάριο του Μπίλι Γουάιλντερ. Πρωταγωνιστούν οι Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις και Τζακ Λέμον με τους Τζορτζ Ραφτ, Τζορτζ Ο'Μπράιεν, Τζόαν Σόλι, Νεχεμάια Περσόφ και Πατ Ο'Μπράιεν σε υποστηρικτικούς ρόλους. Το σενάριο της ταινίας, που γράφτηκε από τους Μπίλι Γουάιλντερ και Ι.Α.Λ. Ντάιαμοντ, βασίζεται σε εκείνο της γαλλικής ταινίας του 1935 Κορίτσια με εγγύηση (Fanfare d'amour) που είχαν γράψει ο Ρόμπερτ Θόουρεν κι ο Μάικλ Λόγκαν.
Μερικοί το προτιμούν καυτό Some Like It Hot | |
---|---|
Σκηνοθεσία | Μπίλι Γουάιλντερ |
Παραγωγή | Μπίλι Γουάιλντερ |
Σενάριο | Μπίλι Γουάιλντερ Ι.Α.Λ Ντάιαμοντ |
Ιστορία | Ρόμπερτ Θόερεν Μάικλ Λόγκαν |
Βασισμένο σε | Fanfares of Love |
Πρωταγωνιστές | Μέριλιν Μονρόε Τόνι Κέρτις Τζακ Λέμον Τζορτζ Ραφτ Τζο Ε. Μπράουν Πατ Ο'Μπράιεν |
Μουσική | Άντολφ Ντόιτς |
Φωτογραφία | Τσαρλς Λανγκ |
Μοντάζ | Άρθροθ Π. Σμιντ |
Εταιρεία παραγωγής | Mirisch Company |
Διανομή | United Artists |
Πρώτη προβολή | 29 Μαρτίου 1959 (ΗΠΑ) |
Διάρκεια | 121 λεπτά |
Προέλευση | Ηνωμένες Πολιτείες |
Γλώσσα | Αγγλικά |
Προϋπολογισμός | $2.9 εκατομμύρια δολάρια |
Ακαθάριστα έσοδα | $40 εκατομμύρια δολάρια |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Η υπόθεση διαδραματίζεται στο 1929, όπου δυο μουσικοί μεταμφιέζονται σε γυναίκες προκειμένου να ξεφύγουν από το στόχαστρο της μαφίας, στο οποίο μπήκαν από τη στιγμή που αποτέλεσαν αυτόπτες μάρτυρες μιας δολοφονίας, ανάλογης με εκείνη της Σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου. Στην προσπάθειά τους να σωθούν γίνονται μέλη ενός γυναικείου συγκροτήματος που περιοδεύει και βρίσκεται καθ' οδόν για το Μαϊάμι και γνωρίζονται με την τραγουδίστρια του συγκροτήματος.
Το Μερικοί το προτιμούν καυτό θεωρείται ως μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών και το 2000 έλαβε την πρώτη θέση στη λίστα με τις καλύτερες κωμωδίες που θεσπίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου[1]. Έλαβε επίσης έξι υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά ένα για τα κοστούμια που σχεδίασε ο Όρι-Κέλι. Οι αναφορές της ταινίας στην παρενδυσία και στην ομοφυλοφιλία, που προβλήθηκε χωρίς να πάρει την έγκριση από το γραφείο λογοκρισίας, το οποίο εφάρμοζε τον Κώδικα του γερουσιαστή Χέιζ είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω αποδυνάμωσή του[2].
Το 1989 η ταινία χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών.[3]