Δουκάτο του Σλέσβιχ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Δουκάτο του Σλέσβιχ (δανικά: Hertugdømmet Slesvig, γερμανικά: Herzogtum Schleswig) στη νότια Γιουτλάνδη, έδρα των Δουκών του Σλέσβιχ επεκτεινόταν σε μια έκταση περίπου 60 χιλιόμετρα βόρεια και 70 χιλιόμετρα νότια από τα σημερινά σύνορα μεταξύ της Δανίας και της Γερμανίας. Η περιοχή διανεμήθηκε το 1920 στις δυο χώρες, το νότιο Σλέσβιχ προσαρτήθηκε στη Γερμανία και το βόρειο Σλέσβιχ στη Δανία. Η περιοχή έχει τεράστια εμπορική σημασία επειδή συνδέει τη Βαλτική Θάλασσα και τη Ρωσία με τις Ατλαντικές ακτές μέσω του Ρήνου. Τον 14ο αιώνα ο πληθυσμός του Σλέσβιχ άρχισε να χρησιμοποιεί τη Γερμανική γλώσσα αλλά τα σύνορα του κρατιδίου παρέμειναν σταθερά μέχρι το 1800, ο πληθυσμός των πόλεων άρχισε σταδιακά από τότε να γίνεται Γερμανικός. [1] Την εποχή των Βίκινγκ το Χάιταμπου έγινε το κορυφαίο εμπορικό κέντρο στη Σκανδιναβία με την κατασκευή μιας μεγάλης σειράς οχυρώσεων, οι μεγάλες επεκτάσεις το 737 ήταν ένδειξη για την ύπαρξη ενός ισχυρού Δανικού βασιλείου.[2] Τον Μάιο του 1931 επιστήμονες από το Εθνικό Μουσείο της Δανίας ανήγγειλαν την ανακάλυψη 18 τάφων Βίκινγκ με τα οστά 18 ανδρών, οι σκελετοί έδειξαν ότι ήταν περισσότερο εύσωμοι από τους σημερινούς Δανούς. Ο κάθε τάφος είχε κατεύθυνση από την ανατολή προς τη δύση, τα σώματα τοποθετήθηκαν σε ξύλινα φέρετρα αλλά τα σιδερένια νύχια παρέμειναν.[3] Στις αρχές του μεσαίωνα το δουκάτο του Σλέσβιχ αποτελούσε τα εδάφη του αρχαίου βασιλείου της Δανίας, η νεώτερη Δανία σχηματίστηκε από τις κατακτήσεις των Βίκινγκ τον 8ο - 10ο αιώνα.