Γαλλική Αναγέννηση
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Γαλλική Αναγέννηση ήταν το πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κίνημα στη Γαλλία μεταξύ του 15ου και του 17ου αιώνα. Η περίοδος συνδέεται με την πανευρωπαϊκή Αναγέννηση, μια λέξη που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο ιστορικό Ζυλ Μισλέ για να ορίσει την καλλιτεχνική και πολιτιστική «αναγέννηση» της Ευρώπης.[1]
Οι αξιοσημείωτες εξελίξεις κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Αναγέννησης περιλαμβάνουν την εξάπλωση του Ανθρωπισμού, την πρώιμη εξερεύνηση του «Νέου Κόσμου» (ως Νέα Γαλλία από τους Τζοβάνι ντα Βερρατσάνο και Ζακ Καρτιέ στην υπηρεσία του βασιλιά Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας), την ανάπτυξη νέων τεχνικών και καλλιτεχνικών μορφών στους τομείς της τυπογραφίας, της αρχιτεκτονικής, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της μουσικής, των επιστημών και της λογοτεχνίας.
Η Γαλλική Αναγέννηση παραδοσιακά εκτείνεται από (περίπου) την έναρξη των Ιταλικών πολέμων το 1494 κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρόλου Η' έως το θάνατο του Ερρίκου Δ' το 1610, αν και ορισμένες καλλιτεχνικές, τεχνολογικές ή λογοτεχνικές εξελίξεις που σχετίζονται με την Αναγέννηση έφτασαν στη Γαλλία νωρίτερα (μέσω της αυλής του δουκάτου της Βουργουνδίας ή της παπικής παρουσίας στην Αβινιόν). Ωστόσο, ο Μαύρος Θάνατος του 14ου αιώνα και ο Εκατονταετής πόλεμος κράτησαν τη Γαλλία οικονομικά και πολιτικά αδύναμη μέχρι τα τέλη του 15ου αιώνα.[2]
Οι βασιλείες του Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας (1515 - 1547) και του γιου του Ερρίκου Β' (1547 - 1559) θεωρούνται γενικά οι σημαντικότερες περίοδοι της Γαλλικής Αναγέννησης.[3]