Γαλλική λογοτεχνία του 16ου αιώνα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η γαλλική λογοτεχνία του 16ου αιώνα χαρακτηρίζεται από την τάση για εξύψωση της γαλλικής γλώσσας ως μέσου λογοτεχνικής έκφρασης στο επίπεδο των κλασικών γλωσσών καθώς και από την παρουσία σημαντικών δημιουργών που εγκαινίασαν τα κύρια είδη της σύγχρονης λογοτεχνίας στη Γαλλία, με προεξάρχοντες τον Πιέρ ντε Ρονσάρ στην ποίηση, τον Φρανσουά Ραμπελαί στην πεζογραφία, τον Μισέλ ντε Μονταίν στο δοκίμιο και τον Ετιέν Ζοντέλ στο θέατρο.
Είναι λογοτεχνία γραμμένη στα γαλλικά (μέση γαλλική) από την αρχή των Ιταλικών πολέμων το 1494 έως το 1600, ή περίπου την περίοδο από τη βασιλεία του Καρόλου Η' της Γαλλίας έως την ανάρρηση του Ερρίκου Δ' στο θρόνο. Οι βασιλείες του Φραγκίσκου Α' (1515 - 1547) και του γιου του Ερρίκου Β' (1547 - 1559) θεωρούνται γενικά το απόγειο της Γαλλικής Αναγέννησης. Μετά τον ατυχή θάνατο του Ερρίκου Β ', η χώρα κυβερνήθηκε από τη χήρα του, την Αικατερίνη των Μεδίκων και τους γιους της Φραγκίσκο Β', τον Κάρολο Θ' και τον Ερρίκο Γ', και παρόλο που η Αναγέννηση συνέχισε να ανθίζει, οι γαλλικοί Θρησκευτικοί πόλεμοι μεταξύ Ουγενότων και Καθολικών ερήμωσαν τη χώρα.
Η λογοτεχνική δημιουργία εντάσσεται εντός των πλαισίων ενός αιώνα πολλαπλών και θεμελιωδών μετασχηματισμών σε όλους τους τομείς: θρησκευτικές πεποιθήσεις, πνευματικές διαδικασίες, επιστήμες και τεχνικές, γεωγραφικές ανακαλύψεις, πολιτικοί μετασχηματισμοί, που εκφράζονται με τους όρους Γαλλική Αναγέννηση, Ανθρωπισμός και Σύγχρονη εποχή.[1]