Confensiwn Iaith Nordig
From Wikipedia, the free encyclopedia
Mae'r Confensiwn Iaith Nordig yn gonfensiwn o hawliau ieithyddol a ddaeth i rym ar 1 Mawrth 1987, dan adain y Cyngor Nordig. O dan y Confensiwn, mae dinasyddion y gwledydd Nordig yn cael cyfle i ddefnyddio eu hiaith frodorol wrth ryngweithio â chyrff swyddogol mewn gwledydd Nordig eraill heb fod yn atebol i unrhyw gostau dehongli na chyfieithu. Mae'r Confensiwn yn cynnwys awdurdodau gofal iechyd, nawdd cymdeithasol, treth, ysgolion a chyflogaeth, yr heddlu a'r llysoedd. Yr ieithoedd a gynhwysir yw Swedeg, Daneg, Norwyeg, Ffinneg ac Islandeg.[1][2]
Nid yw'r Confensiwn yn adnabyddus iawn ac mae'n argymhelliad ar y cyfan. Mae'r gwledydd wedi ymrwymo i ddarparu gwasanaethau mewn amryw o ieithoedd, ond nid oes gan ddinasyddion unrhyw hawliau absoliwt heblaw am faterion troseddol a llys.[3][4] Nid yw'r Confensiwn yn ei gwneud yn ofynnol yn awtomatig i awdurdodau ddarparu gwasanaethau mewn iaith arall ond rhaid i ddinesydd fynnu cyfieithydd. [4] Yn aml nid yw gweision sifil mewn sefydliadau swyddogol yn ymwybodol o'r rheoliadau ar ddehongli a chyfieithu ac esgeuluso i ddarparu'r gwasanaethau hyn pan ofynnir amdanynt. [5] At hynny, nid yw'r confensiwn yn cynnwys ieithoedd lleiafrifol, fel Ffaröeg, Kalaallisut, Romani a Sami, ac ieithoedd mewnfudwyr.[5] Mae'r Saesneg hefyd wedi cymryd rôl gynyddol amlwg mewn rhyngweithio rhwng dinasyddion Nordig.[3]