Старажытнаруская мова
From Wikipedia, the free encyclopedia
Агульная ўсходнеславянская мова, старажытнаруская мова або праруская мова — мова свецкай пісьменнасці, агульная для ўсіх усходніх славян у 10—14 ст., пасля распаду якой узніклі тры ўсходнеславянскія літаратурныя мовы (стараруская, старабеларуская, стараўкраінская).
Хуткія факты Старажытнаруская мова, Саманазва ...
Старажытнаруская мова | |
---|---|
Саманазва |
рѹсьскъ ѩзыкъ (на познім этапе) |
Краіны | На землях цяперашніх Беларусі, Украіны і еўрапейскай часткі Расіі |
Рэгіёны | Усходняя Еўропа |
Афіцыйны статус | усходнеславянскія дзяржаўныя ўтварэнні (да 14—15 стст.) |
Агульная колькасць носьбітаў |
|
Статус | 6 мёртвая мова[d] |
Вымерла | развілася ў сучасныя блізкароднасныя усходнеславянскія мовы[1] |
Класіфікацыя | |
Катэгорыя | Мовы Еўразіі |
Пісьменнасць | кірыліца і глаголіца |
Моўныя коды | |
ДАСТ 7.75–97 | дрр 188 |
ISO 639-1 | — |
ISO 639-2 | — |
ISO 639-3 | orv |
LINGUIST List | orv |
IETF | orv |
Glottolog | oldr1238 |
Закрыць
Як мовазнаўчы тэрмін, словазлучэнне «старажытнаруская мова» ўжываецца ў двух значэннях: 1) усходнеславянскай протамовы, як сукупнасці сярэдневяковых усходнеславянскіх гаворак, і 2) наддыялектнай пісьмовай мовы, якая ўжывалася на ўсходнеславянскіх землях у сярэдневякоўі (прыблізна да XIV стагоддзя). Яе існаванне і правамернасць выкарыстання тэрміна «старажытнару́ская мова» прызнаецца не ўсімі даследчыкамі.