Галаўны боль
From Wikipedia, the free encyclopedia
Галаўны́ боль (па-лацінску: cephalalgia) — распаўсюджаны сымптом разнастайных захворваньняў і паталягічных станаў, адчуваньне болю ў вобласьці галавы альбо шыі[1]. Мазгавая тканіна сама па сабе не адчувальная да болю, таму што ў ёй не зьмяшчаюцца болевыя рэцэптары. Хутчэй за ўсё, боль выклікана парушэньнем болеадчувальных структураў вакол мозгу. Некалькі абласьцей галавы й шыі ў гэтых структурах дзеляцца на дзьве катэгорыі: усярэдзіне чэрапа (крывяносныя судзіны, мазгавыя абалонкі й чэрапныя нэрвы) і па-за чэрапам (надкосьніцы чэрапа, цягліцы, нэрвы, артэрыі й вены, падскурныя тканіны, вочы, вушы, прыдаткавыя сулоні носа й сьлізьневыя абалонкі).
Ёсьць цэлы шэраг розных сыстэмаў клясыфікацыі галаўных боляў. Найбольш шырока прызнанай зьяўляецца сыстэма, якая была распрацавана Міжнародным таварыствам галаўнога болю. Лячэньне галаўнога болю залежыць ад асноўнай этыялёгіі або прычыны, але звычайна ўключае ў сябе прымяненьне анальгетыкаў.
У 2012 годзе галаўны боль заняў 2-е месца пасьля болю ў жываце сярод хваравітых станаў у насельніцтва Зямлі. Найбольшая частасьць галаўнога болю сярод дзяцей адзначалася ў веку 6—7 гадоў у сувязі са стрэсам ад паходу ў 1-ю клясу школы і ў 12—14 гадоў праз плоцевае высьпяваньне[2].