Carlo Maria Giulini
From Wikipedia, the free encyclopedia
Carlo Maria Giulini (Cavaliere di Gran Croce OMRI) (Italiaanse uitspraak: [ˈkarlo maˈriːa dʒuˈliːni]; * 9 Mei 1914 – † 14 Junie 2005) was 'n Italiaanse dirigent.
Carlo Maria Giulini | |
---|---|
Gebore | (1914-05-09)9 Mei 1914 Barletta, Koninkryk van Italië |
Sterf | 14 Junie 2005 (op 91) Brescia, Italië |
Beroep | Dirigent |
Jare aktief | 1944–1998 (54 jaar) |
Giulini het op die ouderdom van vyf jaar viool begin speel. Sy musikale opvoeding is uitgebrei toe hy op die ouderdom van sestien by Italië se mees vooraanstaande konservatoria, te wete die Accademia Nazionale di Santa Cecilia in Rome begin studeer het. Aanvanklik het hy die altviool en dirigeer gestudeer en daarna, na 'n oudisie, het hy 'n plek gewen in die Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia.
Alhoewel hy twee jaar later 'n dirigeerkompetisie gewen het, kon hy nie van die prys - naamlik die geleentheid om te dirigeer - gebruik maak nie aangesien hy opgeroep is tydens die Tweede Wêreldoorlog. Soos die oorlog einde se kant toe beweeg het, het hy tot die bevryding sou aanbreek weggekruip ten einde te verhoed dat hy saam met die Duitsers moes veg. Terwyl hy weggesteek was het hy met sy metgesel, Marcella, getrou en hulle het tot haar dood in 1995 onafskeidbaar gebly. Hulle het drie kinders gehad.[1]
Na die 1944 bevryding is hy uitgenooi om wat toe bekend gestaan het as die Augusteo Orkes (nou die Santa Cecilia Orkes)[2] te lei in die orkes se eerste na-oorlogse konsert. Ander geleenthede het gou na sy kant toe gekom. Die geleenthede het sommige van die wêreld se grootste simfonieorkeste ingesluit, soos die Chicago Simfonieorkes, Londen se Philharmonia Orkes, en die Weense Filharmoniese Orkes. Sy loopbaan het oor 54 jaar gestrek en hy het eers in 1998 afgetree. Giulini is op die ouderdom van 91 jaar in Brescia, Italië, oorlede.