วิกฤตการณ์วังหน้า
From Wikipedia, the free encyclopedia
วิกฤตการณ์วังหน้า (อังกฤษ: Front Palace Crisis) เป็นวิกฤตการณ์ทางการเมืองที่เกิดขึ้นในราชอาณาจักรสยามตั้งแต่วันที่ 28 ธันวาคม 2417 ถึงวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2417 วิกฤตการณ์ดังกล่าวเป็นการแย่งชิงอำนาจระหว่างกลุ่มปฏิรูปนำโดยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และกลุ่มอนุรักษ์นิยมนำโดยกรมพระราชวังบวรวิไชยชาญ กรมพระราชวังบวรสถานมงคล เจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์พระราชโอรสองค์โตในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จขึ้นครองราชย์เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม 2411 พร้อมกับที่พระองค์เจ้ายอดยิ่งยศ กรมหมื่นบวรวิไชยชาญพระราชโอรสองค์โตในพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวได้รับสถาปนาให้เป็นวังหน้าโดยเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ (ช่วง บุนนาค) สมุหพระกลาโหมผู้ทรงอำนาจและอิทธิพลในวันเดียวกัน
การปฏิรูปที่ก้าวหน้าของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวปลุกเร้าความเดือดดาลของกรมพระราชวังบวรวิไชยชาญและขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่เห็นว่าอำนาจและอิทธิพลของตนถูกกัดเซาะอย่างช้า ๆ เหตุเพลิงไหม้ในพระบรมมหาราชวังทำให้เกิดการเผชิญหน้ากันอย่างเปิดเผยระหว่าง 2 ฝ่าย ส่งผลให้กรมพระราชวังบวรวิไชยชาญต้องหลบหนีไปยังสถานกงสุลอังกฤษ ในที่สุดทางตันก็คลี่คลายได้ด้วยการปรากฏตัวของเซอร์แอนดรูว์ คลาร์ก ผู้ว่าการของสเตรตส์เซตเทิลเมนต์ ซึ่งสนับสนุนองค์กษัตริย์เหนือพระญาติของพระองค์ ต่อมาวังหน้าก็ถูกลดอำนาจและกำลังพลลง และหลังจากที่กรมพระราชวังบวรวิไชยชาญทิวงคตในปี 2428 ปีต่อมาตำแหน่งวังหน้าก็ถูกยกเลิกไป