ไชยทัต
From Wikipedia, the free encyclopedia
ไชยทัต เป็นวรรณคดีนิทานเรื่องหนึ่งในจำนวน ๑๔ เรื่องที่เป็นที่นิยมกันมากในสมัยอยุธยาตอนปลาย โดยมากมักจะนำมาเล่นเป็นละครนอก, ละครหุ่นหลวง หรือแม้กระทั่งนำมาเป็นกลอนสวด เพื่อสวดอ่านตามวัดต่างๆ ของภาคกลางในสมัยก่อน รวมทั้งยังนำมาเป็นการแสดงในงานมหรสพสมโภชต่าง ๆ เช่น งานสมโภชพระพุทธบาท ดังมีหลักฐานปรากฏในวรรณคดีสมัยอยุธยา เรื่องปุณโณวาทคำฉันท์ของพระมหานาค วัดท่าทราย ที่ได้พรรณนาถึงการแสดงละครหุ่นหลวงไว้ดังนี้
ฝ่ายหุ่นก็ตั้งโห่ | ศัพทส้าวกระโหมโครม | |
ชูเชิดพระโคโดม | ทวิพราหมณรณรงค์ |
เริ่มเรื่องพระไชยทัต | จรเสด็จพนาพง | |
ลอบล้อมมฤคยง | อสุรท้าวกุเวรแปลงฯ | |
— ไชยทัต |
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ข้อมูลเบื้องต้น ไชยทัต, ชื่ออื่น ...
ไชยทัต | |
---|---|
ชื่ออื่น | ไชยสุริวงศ์ |
กวี | ไม่ปรากฏ |
ประเภท | บทละครนอก,กลอนสวด |
คำประพันธ์ | กลอนบทละคร,กาพย์ |
ยุค | อยุธยา |
ส่วนหนึ่งของสารานุกรมวรรณศิลป์ |
ปิด
ตอนที่นิยมนำมาเล่นกันมากในการแสดงละครนอกและละครหุ่นหลวงคือ ตอนไชยทัตต้องคุณ นอกจากนี้ เรื่องไชยทัตก็ยังได้รับความนิยมมาจนถึงสมัยกรุงธนบุรีและสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น