อักษรอะญะมี
From Wikipedia, the free encyclopedia
อะญะมี (อาหรับ: عجمي, ʿajamī) หรือ อะญะมียะฮ์ (อาหรับ: عجمية, ʿajamiyyah) เป็นชื่อของอักษรชนิดหนึ่งโดยมีรากศัพท์มาจากภาษาอาหรับหมายถึง ต่างชาติ เป็นการนำอักษรอาหรับมาใช้เขียนภาษาในกลุ่มภาษาแอฟริกา โดยเฉพาะภาษาเฮาซาและภาษาสวาฮิลี ภาษากลุ่มแอฟริกามีระบบสัทวิทยาต่างจากภาษาอาหรับทำให้มีการปรับอักษรอาหรับเพื่อแสดงเสียงเหล่านั้น ด้วยระบบที่ต่างไปจากอักษรอาหรับที่ใช้ในกลุ่มที่ไม่ได้พูดภาษาอาหรับในตะวันออกกลาง [1]
ภาษาเฮาซาในแอฟริกาตะวันตกเป็นตัวอย่างของภาษาที่ใช้อักษรอะญะมี โดยเฉพาะในช่วงก่อนเป็นอาณานิคม เมื่อมีโรงเรียนสอนอัลกุรอ่านให้แก่เยาวชนมุสลิม และได้สอนอักษรอะญะมีด้วย เมื่อเจ้าอาณานิคมตะวันตกได้พัฒนาระบบการเขียนภาษาเฮาซาด้วยอักษระลตินหรือโบโก การใช้อักษรอะญะมีได้ลดลง และปัจจุบันใช้น้อยกว่าอักษรละติน แต่ยังใช้อยู่มากในงานทางด้านศาสนาอิสลาม การใช้อักษรอะญะมีกับภาษาอื่นในประเทศมุสลิมพบได้ทั่วไป[2]