สนธิสัญญาลิสบอน
From Wikipedia, the free encyclopedia
สนธิสัญญาลิสบอน (อังกฤษ: Treaty of Lisbon) เป็นความตกลงระหว่างประเทศซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมสนธิสัญญาสองฉบับที่เป็นรากฐานทางกฎหมายของสหภาพยุโรป (EU) อันได้แก่สนธิสัญญามาสทริชท์ (พ.ศ. 2536) และ สนธิสัญญาโรม (พ.ศ. 2501) สนธิสัญญาลิสบอนได้รับการลงนามโดยผู้แทนจาก 28 รัฐสมาชิกในวันที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2550 และเริ่มบังคับใช้ในวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2552[2]
สนธิสัญญาลิสบอนเพื่อแก้ไขเพิ่มเติมสนธิสัญญาว่าด้วยสหภาพยุโรปและสนธิสัญญาจัดตั้งประชาคมเศรษฐกิจยุโรป | |
---|---|
พิธีลงนาม | |
ประเภท | แก้ไขเพิ่มเติมสนธิสัญญาฉบับเดิม |
วันลงนาม | 13 ธันวาคม พ.ศ. 2550 |
ที่ลงนาม | อารามเจโรนิมอส, ลิสบอน, ประเทศโปรตุเกส |
วันตรา | 18 ธันวาคม พ.ศ. 2550[1] |
วันมีผล | 1 ธันวาคม พ.ศ. 2552 |
ผู้ลงนาม | 28 รัฐสมาชิกสหภาพยุโรป |
ภาคี | สหภาพยุโรป |
ผู้เก็บรักษา | รัฐบาลอิตาลี |
ภาษา | 23 ภาษาทางการในสหภาพยุโรป |
สาระสำคัญที่เปลี่ยนแปลงไป อาทิการลงมติในคณะมนตรีแห่งสหภาพยุโรป จากเดิมใช้ระบบแบ่งช่วงประชากรเพื่อกำหนดจำนวนเสียงลงคะแนน มาเป็นระบบคะแนนเสียงถ่วงน้ำหนักตามประชากรของแต่ละประเทศ การใช้ระบบใหม่นี้ทำให้บรรดาชาติที่มีประชากรเป็นอันดับต้นๆอย่าง เยอรมนี, ฝรั่งเศส, สหราชอาณาจักร, อิตาลี, สเปน ได้รับผลประโยชน์จากอำนาจลงคะแนนที่เพิ่มขึ้น ในขณะที่ชาติที่มีประชากรน้อยสูญเสียอำนาจในการลงคะแนนบางส่วนไป สนธิสัญญาฉบับนี้ยังเปิดทางให้มีร่างกฎหมายสหภาพว่าด้วยสิทธิ ซึ่งบังคับใช้เป็นกฎบัตรสิทธิขั้นพื้นฐาน และยังระบุถึงสิทธิของรัฐสมาชิกที่จะออกจากการเป็นสมาชิกภาพไว้อย่างชัดแจ้ง