วิกฤตการณ์มาลายา
From Wikipedia, the free encyclopedia
วิกฤตการณ์มาลายา (อังกฤษ: Malayan Emergency) ยังเป็นที่รู้จักกันคือ วิกฤตการณ์มาเลย์ สงครามปลดปล่อยชาติต่อต้านบริติช (ค.ศ. 1948–1960) เป็นสงครามกองโจรที่ต่อสู้รบในบริติชมาลายา ระหว่างนักต่อสู้ฝ่ายคอมมิวนิสต์ที่สนับสนุนความเป็นเอกราชของกองทัพปลดปล่อยชาติมาลายัน (MNLA) และกองกำลังทหารของจักรวรรดิบริติชและเครือจักรภพ ฝ่ายคอมมิวนิสต์ต่อสู้รบเพื่อให้มาลายาได้รับเอกราชจากจักรวรรดิบริติชและเพื่อจัดตั้งเศรษฐกิจแบบสังคมนิยม ในขณะที่กองกำลังเครือจักรภพต่อสู้รบเพื่อปราบปรามลัทธิคอมมิวนิสต์และปกป้องผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจและอาณานิคมของบริติช[1][2][3] ความขัดแย้งครั้งนี้เรียกว่า "สงครามปลดปล่อยชาติต่อต้านบริติช" โดย MNLA[4] แต่กลับถูกเรียกว่า "วิกฤตการณ์" โดยบริติช เนื่องจากบริษัทประกันภัยที่อยู่ในลอนดอนจะไม่ยอมจ่ายเงินในกรณีสงครามกลางเมือง[5]
วิกฤตการณ์มาลายา Darurat Malaya 馬來亞緊急狀態 மலாயன் அவசரநிலை | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
ส่วนหนึ่งของ การปลดปล่อยอาณานิคมเอเชีย และ สงครามเย็นในเอเชีย | |||||||||
ตามเข็มนาฬิกาจากบนซ้าย:
| |||||||||
| |||||||||
คู่สงคราม | |||||||||
กองกำลังฝ่ายเครือจักรภพ :
นิวซีแลนด์ ได้รับการสนับสนุนโดย: สาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) ไทย (ชายแดนไทย-มาเลเซีย) สหรัฐ |
กองกำลังฝ่ายคอมมิวนิสต์:
| ||||||||
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||||
สหราชอาณาจักร:
มาลายา สิงคโปร์
ออสเตรเลีย
นิวซีแลนด์
|
พรรคคอมมิวนิสต์มลายา กองทัพปลดปล่อยชาติมาลายัน (MNLA)
| ||||||||
กำลัง | |||||||||
ทหารมากกว่า 451,000 นาย
|
ทหารมากกว่า 7,000 นาย
| ||||||||
ความสูญเสีย | |||||||||
เสียชีวิต 1,346 นาย เสียชีวิต 519 นาย บาดเจ็บ 2,406 นาย |
เสียชีวิต 6,710 นาย บาดเจ็บ 1,289 นาย ถูกจับกุม 1,287 นาย ยอมจำนน 2,702 นาย | ||||||||
พลเรือนเสียชีวิต: 5,000+ คน |
เมื่อวันที่ 17 มิถุนายน ค.ศ. 1948 บริติชได้ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในมาลายา ภายหลังจากการโจมตีที่ไร่ใหญ่[6] ซึ่งเป็นการโจมตีล้างแค้นจากการสังหารนักเคลื่อนไหวฝ่ายซ้าย[7] ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์มลายา(MCP) จีนเป็ง และพรรคพวกได้หนีเข้าไปในป่าและก่อตั้ง MNLA เพื่อทำสงครามในการปลดปล่อยชาติต่อต้านการปกครองอาณานิคมของบริติช นักต่อสู้ของ MNLA หลายคนเคยเป็นอดีตสมาชิกของกองทัพประชาชนมลายาต่อต้านญี่ปุ่น (MPAJA) กองทัพกองโจรฝ่ายคอมมิวนิสต์ที่เคยถูกฝึก ติดอาวุธ และได้รับทุนสนับสนุนจากบริติชในการต่อสู้รบกับญี่ปุ่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง[8] ฝ่ายคอมมิวนิสต์ได้รับการสนับสนุนจากชาวมาเลเซียจำนวนมากมาย ส่วนใหญ่มาจากชุมชนชาวจีน[9]
หลังจากสร้างฐานทัพป่าได้หลายแห่งแล้ว MNLA ได้เริ่มการโจมตีโฉบฉวยต่อตำรวจอาณานิคมและฐานทัพทหารของบริติช เหมืองแร่ดีบุกและไร่ใหญ่ที่เป็นสวนยางพาราก็ถูกโจมตีโดย MNLA เพื่อให้ได้รับเอกราชแก่มลายูจากการล้มละลายของบริติชผู้ยึดครอง บริติชพยายามที่จะทำให้ MNLA ต้องอดอยากโดยการใช้นโยบายกลยุทธ์ผลาญภพผ่านการปันส่วนอาหาร การฆ่าปศุสัตว์ และการฉีดพ่นสารเคมีกำจัดวัชพืชทางอากาศรวมไปถึงฝนเหลือง[15] บริติชพยายามที่จะเอาชนะฝ่ายคอมมิวนิสต์รวมถึงการวิสามัญฆาตกรรมต่อชาวบ้านที่ไร้อาวุธ ซึ่งเป็นการละเมิดอนุสัญญาเจนีวา[16] ตัวอย่างที่น่าอัปยศที่สุดคือ การสังหารหมู่ที่บาตัง กาลี ซึ่งหนังสือพิมพ์ของบริติชได้เรียกกันว่า "การสังหารหมู่ที่หมีลายของบริติช"[21] แผนบริกส์ได้บังคับให้ทำการย้ายพลเรือนจำนวน 400,000 คน ถึงหนึ่งล้านคนไปยังค่ายกักกัน ซึ่งบริติชเรียกกันว่า "หมู่บ้านใหม่"[22][23][24] ชุมชนชาวพื้นเมืองโอรังอัซลีจำนวนมากยังตกเป็นเป้าหมายของการกักขังเพราะบริติชเชื่อว่า พวกเขาให้การสนับสนุนฝ่ายคอมมิวนิสต์[25][26] ด้วยความเชื่อเรื่องจิตสำนึกทางชนชั้นและความเท่าเทียมกันทั้งทางชาติพันธุ์และเพศของลัทธิคอมมิวนิสต์ กลายเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้หญิงและชาวพื้นเมืองจำนวนมากต่างเข้าร่วมทั้ง MNLA และ มิน หยวน เครื่อข่ายส่งบำรุงกำลังอย่างลับ ๆ[27][28]
แม้ว่าสถานการณ์ฉุกเฉินจะถูกประกาศยุติลงใน ค.ศ. 1960 ผู้นำฝ่ายคอมมิวนิสต์ จีนเป็ง ได้เริ่มทำการก่อการกำเริบต่อรัฐบาลมาเลเซียใน ค.ศ. 1967 การก่อการกำเริบระยะที่สองนี้ได้ถูกดำเนินไปจนถึง ค.ศ. 1989