ภาษาอังกฤษเก่า
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาอังกฤษเก่า (Englisċ, แม่แบบ:IPA-ang; อังกฤษ: Old English ย่อว่า OE) หรือ ภาษาแองโกล-แซกซัน (อังกฤษ: Anglo-Saxon)[1] เป็นภาษาอังกฤษยุคแรกที่พูดกันในบริเวณที่ปัจจุบันคืออังกฤษและตอนใต้ของสกอตแลนด์ ในระหว่างกลางคริสต์ศตวรรษที่ 5 ถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 12 นับเป็นภาษาเจอร์แมนิกตะวันตก ด้วยเหตุนี้ จึงมีความคล้ายคลึงกับภาษาฟรีเชียเก่า (Old Frisian) และภาษาแซกซันเก่า (Old Saxon) แต่มีความแตกต่างจากภาษาอังกฤษและสกอตสมัยมาก และผู้พูดภาษาอังกฤษและสกอตสมัยใหม่ที่ไม่ได้ศึกษาภาษานี้ส่วนใหญ่จะไม่สามารถเข้าใจได้[2]
ภาษาอังกฤษเก่า | |
---|---|
Englisċ | |
รายละเอียดหน้าแรกของต้นฉบับเบวูล์ฟแสดงคำว่า "ofer hron rade" แปลว่า "ข้ามถนนปลาวาฬ (ทะเล)" เป็นตัวอย่างของรูปแบบโวหารภาษาอังกฤษแบบเคนนิง | |
ออกเสียง | แม่แบบ:IPA-ang |
ภูมิภาค | ประเทศอังกฤษ (ยกเว้นบริเวณตะวันตกเฉียงใต้และตะวันตกเฉียงเหนือ), ประเทศสกอตแลนด์ตอนใต้และตะวันออก และชายแดนตะวันออกของประเทศเวลส์ |
ชาติพันธุ์ | ชาวแองโกล-แซกซัน |
ยุค | ส่วนใหญ่พัฒนาเป็นภาษาอังกฤษสมัยกลางและภาษาสกอตตอนต้นในคริสต์ศตวรรษที่ 13 |
ตระกูลภาษา | อินโด-ยูโรเปียน
|
รูปแบบก่อนหน้า | ภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม
|
ภาษาถิ่น | เคนต์
เมอร์เซีย
นอร์ทัมเบรีย
แซกซันตะวันตก
|
ระบบการเขียน | รูน ภายหลังเป็นละติน (อักษรอังกฤษเก่า) |
รหัสภาษา | |
ISO 639-2 | ang |
ISO 639-3 | ang |
ISO 639-6 | ango |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด |
ไวยกรณ์ของภาษาอังกฤษเก่ามีความใกล้เคียงกับไวยกรณ์ของภาษาเยอรมันสมัยใหม่ กล่าวคือ คำนาม คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำกริยา มีการผันเปลี่ยนรูปข้างท้ายของคำอยู่หลากหลายแบบ และการลำดับคำในประโยคก็มีอิสระมากกว่า[3] ตัวอักษรของภาษาอังกฤษเก่าแค่เดิมเป็นระบบอักษรรูน (runic system) แต่ถูกแทนที่ด้วยอักษรละตินนับแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา
ภาษาอังกฤษเก่านั้นมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และมีการใช้งานตลอดระยะเวลาประมาณ 700 ปี นับตั้งแต่ชนแองโกล-แซกซันอพยพเข้ามายังเกาะบริเตน สร้างอังกฤษขึ้น ในคริสต์ศตวรรษที่ 5 จนถึงระยะเวลาหลังพวกนอร์มันบุกรุกเข้าไปเมื่อ ค.ศ. 1066 หลังจากนั้นภาษาอังกฤษก็เคลื่อนเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สำคัญ ในยุคแรก ๆ นี้ ภาษาอังกฤษเก่าได้ผสมกลมกลืนเข้ากับภาษาอื่นๆ ที่มีการติดต่อด้วย เช่น ภาษาเคลติก (Celtic) และภาษาถิ่นสองภาษาของภาษานอร์สเก่า (บรรพบุรุษของภาษาเดนมาร์กในปัจจุบัน) จากการบุกรุกของพวกไวกิงจากทางเดนมาร์ก ซึ่งเข้ามาครอบครองและปกครองอาณาเขตในอิงแลนด์ตอนเหนือและตะวันออก หลังจากชาวนอร์แมนยกทัพเข้าชิงอังกฤษจากกษัตริย์แซกซันมาปกครองได้ ในปี ค.ศ. 1066 ภาษาของชาวแองโกล-นอร์มัน ซึ่งเป็นภาษาฝรั่งเศสตระกูลหนึ่ง ก็เข้ามาแทนที่ภาษาอังกฤษโดยกลายเป็นภาษาที่ชนชั้นปกครองใช้พูดกัน ในระยะนี้ภาษาอังกฤษจึงได้รับอิทธิพลจากภาษาแองโกล-นอร์มันอย่างมหาศาล และเป็นจุดเริ่มไปสู่จุดสิ้นสุดของยุคของภาษาอังกฤษเก่า โดยอิทธิพลของชาวนอร์มันที่มีต่อภาษาอังกฤษเก่า ทำให้เกิดวิวัฒนาการของภาษาอังกฤษสมัยกลางขึ้น