บันไซชาร์จ
From Wikipedia, the free encyclopedia
บันไซชาร์จ (อังกฤษ: Banzai charge) หรือ บันไซแอทแทก (Banzai attack; ญี่ปุ่น: バンザイ突撃 หรือ 万歳突撃, อักษรโรมัน: banzai totsugeki) เป็นคำศัพท์ที่ใช้กันในกองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรที่กล่าวอ้างอิงถึงการโจมตีแบบตะลุมบอนของญี่ปุ่นที่ดำเนินโดยหน่วยทหาร[1][2] คำศัพท์นี้มาจากเสียงร้องตะโกนของญี่ปุ่นว่า "เท็นโนเฮกะบันไซ" (ญี่ปุ่น: 天皇陛下万歳; โรมาจิ: tennōheika banzai, แปลว่า "องค์จักรพรรดิทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่น ๆ ปี") คำย่อว่า บันไซ หมายถึง ยุทธวิธีที่ใช้โดยทหารญี่ปุ่นในช่วงสงครามแปซิฟิก ซึ่งทหารญี่ปุ่นจะใช้ดาบปลายปืน ดาบ และอาวุธระยะประชิดต่างๆในการตะลุมบอน
การตะลุมบอนด้วย "บันไซ" สร้างความเสียหายทั้งสองฝ่าย กล่าวคือ ทหารญี่ปุ่นจะถูกยิงสกัดด้วยปืนที่มีประสิทธิภาพอย่างปืน BAR หรือ Colt1911 หรือปืนลูกซอง แต่ถ้าหากทหารญี่ปุ่นเข้าประชิดตัวได้ ทหารญี่ปุ่นจะใช้อาวุธระยะประชิดสังหารเป้าหมายอย่างรวดเร็ว โดยสามารถสังหารได้ 2-3 คนก่อนที่จะตายด้วยพิษบาดแผลจากการถูกยิง