ถุงลมโป่งพอง
From Wikipedia, the free encyclopedia
ถุงลมโป่งพอง เป็นโรคของระบบทางเดินหายใจส่วนล่างชนิดหนึ่ง ทำให้เกิดมีโพรงอากาศขึ้นในเนื้อปอดของผู้ป่วย ซึ่งอาจมีขนาดเล็กหรือใหญ่ก็ได้ โพรงนี้เกิดจากการที่ผนังถุงลมถูกทำลายกลายเป็นการสูญเสียเนื้อปอดเกิดเป็นโพรง ผลจากภาวะนี้จะทำให้พื้นที่แลกเปลี่ยนแก๊สในถุงลมมีจำนวนลดน้อยลง ทำให้ขนส่งออกซิเจนเข้ากระแสเลือดได้ลดลง ผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นวัยกลางคนถึงสูงอายุ เนื่องจากสาเหตุที่สำคัญอย่างหนึ่งคือการสูบบุหรี่ต่อเนื่องเป็นระยะเวลานาน นอกจากนี้ยังมีปัจจัยเสี่ยงอื่น ๆ เช่น ภาวะพร่องโปรตีนแอลฟาวันแอนไททริปซิน ซึ่งอาจทำให้เกิดถุงลมโป่งพองได้ในคนอายุน้อย
ข้อมูลเบื้องต้น ถุงลมโป่งพอง Emphysema, สาขาวิชา ...
ถุงลมโป่งพอง Emphysema | |
---|---|
การลุกลามของการทำลายผนังถุงลมโดยไม่เกิดพังผืดบริเวณรอบส่วนกลางของกลีบย่อยของปอด (centrilobular emphysema) ทางด้านซ้ายของภาพแสดงกลีบย่อยของปอดทั้งหมดที่เสียหาย | |
สาขาวิชา | วิทยาปอด |
อาการ | หายใจลำบาก, ไอเรื้อรัง[1] |
การตั้งต้น | อายุมากกว่า 35 ปี[1] |
ระยะดำเนินโรค | ระยะยาว[1] |
สาเหตุ | การสูบบุหรี่,[2] มลภาวะทางอากาศ, พันธุกรรม |
วิธีวินิจฉัย | การวัดปริมาตรอากาศหายใจ (Spirometry)[3] |
โรคอื่นที่คล้ายกัน | โรคหืด, ภาวะหัวใจวาย, หลอดลมโป่งพอง, วัณโรค, หลอดลมฝอยอักเสบอุดกั้น, หลอดลมฝอยอักเสบทั่วแบบกระจาย[4] |
การป้องกัน | การหยุดสูบบุหรี่, ปรับปรุงคุณภาพอากาศภายในและภายนอกอาคาร, มาตรการควบคุมยาสูบ[5] |
การรักษา | การฟื้นฟูสมรรถภาพปอด, การรักษาด้วยออกซิเจนระยะยาว, การลดปริมาตรปอด[5] |
ยา | สารขยายหลอดลมชนิดสูด และคอร์ติโคสเตอรอยด์[5] |
ปิด