Wikipedysta:PLNWCH/Inwestowanie w wartość
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Inwestowanie w wartość to paradygmat inwestycyjny polegający na kupowaniu papierów wartościowych, których bieżące kursy w oparciu o wycenę przygotowaną w oparciu o analizę fundamentalną, wydają się zaniżone w porównaniu z ich wartością wewnętrzną. Wszystkie formy inwestowania w wartość wywodzą się z filozofii inwestycyjnej nauczanej przez Benjamina Grahama i Davida Dodda w Columbia Business School w 1928 r., a następnie rozwiniętej w ich książce „Analiza papierów wartościowych” z 1934 r.
Wczesne możliwości uzyskiwania wysokiej stopy zwrotu z inwestowania w akcje przy zastosowaniu value investing, zidentyfikowane przez Grahama i Dodda obejmowały akcje spółek publicznych notowanych z dyskontem w stosunku do wartości księgowej lub materialnej wartości księgowej, spółek charakteryzujących się wysoką stopą dywidendy oraz spółek charakteryzujących się niskim współczynnikiem ceny do zysku lub niskim stosunkiem ceny do wartości księgowej.
Zwolennicy inwestowania w wartość, w tym prezes Berkshire Hathaway Warren Buffett, argumentują, że istotą inwestowania w wartość jest kupowanie akcji po cenie niższej niż ich wartość rzeczywista (zwana też wartością wewnętrzną). [1] Dyskonto ceny rynkowej w stosunku do wartości wewnętrznej jest tym, co Benjamin Graham nazwał „marginesem bezpieczeństwa”. Buffett dalej rozwinął koncepcję inwestowania w wartość, koncentrując się na „znalezieniu wyjątkowej firmy za rozsądną cenę”, a nie firm przeciętnych po okazyjnej (niskiej) cenie. Menedżer funduszu hedgingowego Seth Klarman opisał inwestowanie w wartość jako zakorzenione w odrzuceniu hipotezy rynku efektywnego (EMH). Podczas gdy EMH (jej wczesna wersja) sugeruje, że papiery wartościowe są prawidłowo wyceniane na podstawie wszystkich dostępnych danych, inwestowanie w wartość zakłada, że niektóre akcje nie są prawidłowo wyceniane przez rynek. [2]
Sam Graham nie użył wyrażenia „inwestowanie w wartość” (ang. value investing). Termin ten został ukuty później, aby opisać jego koncepcje. Jednakże termin ten doprowadził często do błędnej interpretacji jego zasad – w szczególności do poglądu, że Graham po prostu zalecał kupowanie tanich akcji.
Centrum Heilbrunn [3] w Columbia Business School prowadzi obecnie najbardziej znany program szkoleniowy na świecie w zakresie inwestowania w wartość.[4]
Zarządzając funduszami King's College w Cambridge, począwszy od lat dwudziestych XX wieku, ekonomista John Maynard Keynes po raz pierwszy podjął próbę opracowania strategii opartej na wyczuciu rynku . Kiedy ta metoda okazała się nieskuteczna, zwrócił się ku strategii podobnej do inwestowania w wartość. W 2017 roku Joel Tillinghast z Fidelity Investments napisał:
- Zamiast stosować analizę makroekonomiczną, Keynes w coraz większym stopniu skupiał się na niewielkiej liczbie firm, które znał bardzo dobrze. Zamiast gonić za krótkoterminowymi zmianami kursów akcji, kupował niedowartościowane akcje z hojnymi dywidendami . [...] Większość stanowiły małe i średnie firmy działające w nudnych lub niepopularnych branżach, takich jak górnictwo i motoryzacja w środku Wielkiego Kryzysu . Pomimo trudnych początków, Keynes pokonywał średnie rynkowe o 6 procent rocznie przez ponad dwie dekady. [5]
Keynes używał podobnych terminów i koncepcji jak Graham i Dodd (np. kładł nacisk na wewnętrzną wartość akcji). Przegląd jego archiwów w King's College nie dostarczył dowodów na kontakt Keynesa z jego amerykańskimi odpowiednikami i uważa się, że swoje metody inwestowania opracował niezależnie. W przeciwieństwie do Grahama i Dodda nie nauczał swoich koncepcji na zajęciach ani seminariach. Szczegóły jego teorii inwestycyjnych stały się powszechnie znane kilkadziesiąt lat po jego śmierci w 1946 roku. [6] Idee Keynesa „w znacznym stopniu pokrywały się” z pomysłami Grahama i Dodda. Jednak ich pomysły nie były do końca spójne.[7]
Inwestowanie w wartość jest nieodłącznie związane z osobami Benjamina Grahama i Davida Dodda. Obaj byli wykładowcami w Columbia Business School. W książce Grahama Inteligentny inwestor opowiadał on się za koncepcją tzw. marginesu bezpieczeństwa. Koncepcja ta została wprowadzona w wydanej w 1934 r. książce Security Analysis (pol. Analiza papierów wartościowych), której był współautorem wraz z Davidem Doddem. W selekcji akcji, zalecał kupowanie spółek po kursach niższych od ich wartości wewnętrznej, które osiągają stałe zyski, są notowane po niskich cenach w stosunku do wartości księgowej, mają niski wskaźnik ceny do zysku (P/E) i mają stosunkowo niskie zadłużenie.[8]