Włosi w Polsce
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Włosi w Polsce – osadnictwo Włochów na ziemiach polskich od średniowiecza do dzisiaj.
Osadnictwo włoskie w Polsce było zawsze nieliczne i ograniczone do specjalistycznych zawodów związanych np. z handlem, nauką, religią, służbą dworską, dyplomacją, architekturą, wojskowością i sztuką. Dokładna liczba imigrantów włoskich w Polsce do XIX wieku jest niemożliwa do oszacowania, z uwagi na niesformalizowany i zróżnicowany charakter ich pobytu, brak dokumentacji oraz proces polonizacji[1].
Większa fala imigrantów z Włoch napłynęła od XVI wieku i zaczęła zmniejszać się w drugiej połowie wieku XVII, aby praktycznie zaniknąć w XIX wieku[2]. Włosi w Polsce, w przeciwieństwie np. do Szkotów, Żydów i Ormian, nie byli zorganizowani i nie posiadali wspólnej reprezentacji. Dodatkowo, inaczej niż np. Szkoci, Francuzi i Niemcy, Włosi (z nielicznymi wyjątkami) nie byli dopuszczani do polskiego stanu szlacheckiego i mieszczańskiego (indygenat), co uniemożliwiało im dołączenie do elitarnych kręgów w Rzeczypospolitej. Mimo tych trudności niektórzy Włosi osiągnęli duże znaczenie, a imigracja włoska wywarła znaczny wpływ np. na polską architekturę, sztukę, naukę, rozwój przemysłu i infrastruktury, a także na obyczaje i sztukę kulinarną[3]. Osadnictwo włoskie pozostawiło również nieliczne ślady w nazewnictwie polskich miejscowości, np. Włochy (powiat pińczowski) (nazwa pochodzi od XVI-wiecznej osady Włochów, których sprowadził do pracy w hucie bp Bernard Maciejowski) i Włochy (powiat kielecki) (w połowie XV wieku były własnością Włocha Andrzeja Myssopatha)[4]. Obecnie coraz więcej Włochów znowu osiedla się w Polsce[5].