Rozbicie więzienia w Pińczowie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rozbicie więzienia w Pińczowie – dwie akcje zbrojne Batalionów Chłopskich, przeprowadzone w dniach 10 czerwca 1944 i 13 lipca 1944, w wyniku których więzienie w Pińczowie, gdzie przetrzymywano głównie chłopów aresztowanych za nieoddawanie kontyngentów Niemcom, przestało funkcjonować do końca II wojny światowej. Akcje te nie pozostały bez wpływu na późniejsze opanowanie terenów wokół Pińczowa przez oddziały Batalionów Chłopskich, Armii Krajowej i Armii Ludowej, skutkujące utworzeniem tzw. Republiki Pińczowskiej.
II wojna światowa | |||
Miejsce akcji – Pińczów | |||
Czas |
10 czerwca 1944 i 13 lipca 1944 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Przyczyna |
plan uwolnienie więźniów | ||
Wynik |
rozbicie więzienia | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
50°31′13″N 20°31′34″E |
Więzienie w Pińczowie, w którym w czasie śledztwa zamordowano kilkuset Polaków, posiadało 20 cel mogących pomieścić około 300 więźniów. Zajmowało obszar około dwóch hektarów. Cały teren otoczony był drutem kolczastym i murem o wysokości ponad trzech metrów. W narożnikach zbudowane były wieże obserwacyjne. Niemiecki komendant oberwachtmeister Gustaw Hasis do ochrony więzienia dysponował załogą liczącą ponad 40 strażników[1].