Polska kultura podczas II wojny światowej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polska kultura podczas II wojny światowej była tłumiona przez okupacyjne siły nazistowskich Niemiec oraz Związku Radzieckiego, które były wrogo nastawione do Polaków i ich kulturalnego dziedzictwa[1][2] . Prowadzona przez nich polityka miała na celu przeprowadzenie kulturowego ludobójstwa, rezultatem czego śmierć poniosły tysiące uczonych i artystów, a kradzieży lub zniszczeniu uległy niezliczone dzieła sztuki[3] . Brytyjski historyk Niall Ferguson napisał „Prześladowanie Polaków było jednym z wielu sposobów w których reżimy nazistowski i sowiecki stały się do siebie podobne”[4].
Okupanci zagrabili lub zniszczyli znaczną część polskiego dziedzictwa kulturowego i historycznego, równocześnie prześladując i mordując członków polskiej elity kulturalnej. Większość polskich szkół uległa zamknięciu, a programy tych, które pozostały otwarte, zostały istotnie zmienione.
Pomimo to, podziemne organizacje, jak i pojedyncze jednostki – w szczególności Polskie Państwo Podziemne uratowały wiele z najcenniejszych skarbów kultury i działały w celu ocalenia tak wielu instytucji kulturalnych i dzieł sztuki jak to było możliwe. Kościół katolicki oraz bogaci obywatele również przyczynili się do uratowania części artystów i ich prac. Pomimo groźby surowej kary ze strony nazistów czy sowietów polska podziemna działalność kulturalna, taka jak: publikacje, koncerty, teatr, edukacja czy badania akademickie były kontynuowane.