Operacja Ichi-gō
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Operacja Ichi-gō (一号作戦 Ichi-gō Sakusen, dosł. „operacja Numer Jeden”) – japońska ofensywa w południowych Chinach, zmierzająca do połączenia drogą lądową sił japońskich w centralnych Chinach z siłami w północnych Indochinach oraz zniszczenia baz lotniczych, z których amerykańskie lotnictwo atakowało wyspy i żeglugę japońską[2]. Składała się z serii bitew między Cesarską Armią Japońską i Narodową Armią Rewolucyjną Republiki Chińskiej, stoczonych między kwietniem a grudniem 1944; bitwy te to:
- Bitwa o środkowy Henan, (jap. operacja Ko-gō)
- Bitwa o Hunan, (jap. operacja To-gō 1)
- Bitwa o Guangxi, (jap. operacje To-gō 2 i 3)
Wojna chińsko-japońska (1937–1945) | |||
Japoński plan operacji Ichi-gō | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium |
południowe Chiny | ||
Wynik |
zdecydowane taktyczne zwycięstwo japońskie | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|
Po japońsku kampanię nazywano także Tairiku Datsū Sakusen (大陸打通作戦), czyli „operacją transkontynentalną”; Chińczycy nazywają ją bitwą o Henan-Hunan-Guangxi (chiń. upr. 豫湘桂会战; chiń. trad. 豫湘桂會戰; pinyin Yù Xīang Guì Huìzhàn).