Muzułmańskie najazdy na Włochy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Najazdy muzułmańskich władców i awanturników na tereny Włoch zaczęły się już w VII wieku[1]. Ataki nasiliły się, kiedy Arabowie opanowali znaczną część Afryki Północnej. Przez długi czas muzułmanie, nazywani Saracenami, najeżdżali Półwysep Apeniński, Sycylię, Sardynię i pomniejsze wyspy. Udawało im się nawet opanować część tych terenów i rządzić nimi przez dłuższy czas. Saraceni na kilka wieków wpisali się w miejscowy krajobraz polityczny, byli liczącą się siłą i często brali udział w wewnętrznych sprawach Italii, utrzymując stosunki dyplomatyczne, handlując czy prowadząc wojny. Jednak z czasem to chrześcijanie uzyskali przewagę i zaczęli powoli wypierać muzułmańskich władców. W 915 roku sojusz miast południa, papiestwa i Bizancjum pokonał Saracenów w bitwie nad rzeką Garigliano. Zwycięstwo to zakończyło okres dominacji muzułmańskiej. W krótkim czasie Saraceni zostali wyparci z Półwyspu Apenińskiego. Ich władza przetrwała dłużej na Sycylii i Malcie, gdzie jednak pod koniec XI wieku zostali pokonani przez Normanów.
Podboje arabskie | |||
Zdobycie Syrakuz przez Saracenów, strona z madryckiego rękopisu kroniki Skylitzesa | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Terytorium |
Półwysep Apeniński, pobliskie wyspy Morza Śródziemnego | ||
Przyczyna | |||
Wynik |
wygrana chrześcijan, zatrzymanie ekspansji islamskiej, wzrost wpływów miast włoskich w handlu śródziemnomorskim | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
brak współrzędnych |