Konwencja wiedeńska o znakach i sygnałach drogowych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konwencja wiedeńska o znakach i sygnałach drogowych – umowa międzynarodowa określająca ogólne zasady wyglądu i umieszczania znaków oraz sygnałów drogowych obowiązujące w krajach będących jej sygnatariuszami.
Konwencja wiedeńska o znakach i sygnałach drogowych | |||
Przedmiot regulacji |
ujednolicenie systemu oznakowania w ruchu drogowym | ||
---|---|---|---|
Podpisanie | |||
Wejście w życie | |||
Depozytariusz | |||
Liczba sygnatariuszy |
35 | ||
Język oryginału |
angielski, arabski, chiński, francuski, hiszpański, rosyjski | ||
| |||
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Konwencja ta została podpisana 8 listopada 1968 roku podczas konferencji Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ w Wiedniu, która trwała od 7 października 1968 roku. W tym samym czasie została podpisana konwencja wiedeńska o ruchu drogowym.
Alternatywna konwencja – SADC-RTSM – stworzona przez Wspólnotę Rozwoju Afryki Południowej jest używana przez część krajów południowoafrykańskich. W konwencji tej znajduje się wiele przepisów podobnych do tych z konwencji wiedeńskiej.
W Stanach Zjednoczonych obowiązują zasady zawarte w podręczniku (MUTCD) wydanym przez Federalną Administrację Autostrad. Większość znaków drogowych jest opisana słownie, jednak są też te z piktogramami. Tego typu oznakowanie wykorzystywane jest także w Kanadzie, Irlandii, Australii, RPA, Nowej Zelandii, Japonii, Kambodży itd. System Integracji Środkowoamerykańskiej utworzył również własną konwencję opartą na MUTCD.
Rada Państwa PRL ratyfikowała tę konwencję 1 czerwca 1984 roku. Konwencja ta została opublikowana w Dzienniku Ustaw (Dz.U. z 1988 r. nr 5, poz. 42) 24 lutego 1988 pod nazwą: Konwencja o znakach i sygnałach drogowych, sporządzona w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. Konwencja ta, jak dotąd, nie została przez Polskę wypowiedziana, mimo że polskie Prawo o ruchu drogowym nie spełnia kilku ustaleń Konwencji.