Konfederacja polsko-czechosłowacka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konfederacja polsko-czechosłowacka – koncepcja polityczna z okresu II wojny światowej propagowana przez Rząd RP na uchodźstwie. Idea ta, wspierana przez rząd Wielkiej Brytanii, nawiązywała do przedwojennych planów ustanowienia bloku państw „Międzymorza”. Początkowo częściami składowymi konfederacji miały być Polska, Czechosłowacja i Węgry.
W okresie II wojny światowej rządy niektórych państw europejskich na uchodźstwie dokonywały prób jednoczenia się w związki, które miały dać im w przyszłości gwarancję bezpieczeństwa, trwałości politycznej i gospodarczej. Odżywały koncepcje federacyjne z lat 20. i 30. XX w., które w nowych warunkach miały szansę realizacji. Wiele projektów federalistycznych można odnaleźć w programach polskich stronnictw politycznych w okresie II wojny światowej. Takie próby były dokonywane przez Polskę, Czechosłowację, Grecję i Jugosławię. Projekt federacji (konfederacji) polsko-czechosłowackiej był wstępem do odbudowy mocarstwowości i znaczenia Polski w Europie Środkowo-Wschodniej. Według opinii historyków układ polsko-czechosłowacki nie miał szans powodzenia. Wynikało to m.in. z antypolskiej i proradzieckiej polityki[1], którą prowadzili politycy czechosłowaccy oraz z tego, że od 1943 o losach świata decydowała tzw. „wielka trójka”: J. Stalin, W. Churchill i F. D. Roosevelt. Politycy ci nie chcieli jeszcze jednego uzurpatora praw do terenów europejskich, za jakiego uważano gen. Wł. Sikorskiego[2][3].