Kodeks Laudiański
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Codex Laudianus (Gregory-Aland no. Ea albo 08, Soden α 1001)[1][2] – bilingwiczny grecko-łaciński kodeks majuskułowy Nowego Testamentu, nazwany Laudianus od swego ostatniego właściciela, arcybiskupa Williama Lauda. Powstał na Sardynii w VI wieku. Od XVII wieku przechowywany jest w Bodleian Library. Końcowe partie rękopisu zostały utracone. Pod względem tekstualnym najbliższy jest bizantyńskiej tradycji tekstualnej. Tekst łaciński bliższy jest Wulgacie, niż rękopisom starołacińskim. Cytowany jest w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu. Jest najstarszym greckim rękopisem zawierającym wiersz Dz 8,37.
Szybkie fakty Oznaczenie, Data powstania ...
Dz 15,22b-24a | |||
Oznaczenie |
Ea | ||
---|---|---|---|
Data powstania |
VI wiek | ||
Rodzaj | |||
Numer |
08 | ||
Zawartość |
Dzieje Apostolskie | ||
Język |
grecko-łaciński | ||
Rozmiary |
27 × 22 cm | ||
Typ tekstu |
tekst mieszany | ||
Kategoria |
II | ||
Miejsce przechowywania | |||
|
Zamknij