Kodeks Amiatyński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kodeks Amiatyński (łac. Codex Amiatinus) – rękopis Wulgaty, tj. łacińskiej Biblii, w przekładzie św. Hieronima, w wydaniach krytycznych oznaczany symbolem A (nadanym przez Wordswortha). Jest najwcześniejszym zachowanym rękopisem z pełnym tekstem Biblii. Datowany jest na początek VIII wieku i uchodzi za najdokładniejszą kopię tekstu Wulgaty. Już w wieku XIX oceniono, że jest najlepszym rękopisem tego przekładu, a jego tekst służy za podstawę dla wszelkich jej wydań. Nazwa Amiatinus pochodzi od góry Amiata w Toskanii.
Kodeks jest także pięknym przykładem średniowiecznej kaligrafii. Pomimo że ma niewiele ilustracji, uchodzi za jeden z najpiękniejszych rękopisów świata.
Kodeks powstał w dwóch klasztorach kierowanych przez opata Ceolfryda – Wearmouth i Jarrow, położonych w ówczesnej Nortumbrii, a skopiowany został z rękopisów przywiezionych z Włoch. Wkrótce potem znalazł się w klasztorze San Salvatore na górze Amiata w Toskanii, gdzie pozostał do 1786 roku, po czym przekazano go Bibliotece Laurenziana (Cat. Sala Studio 6, Amiatino 1) we Florencji, gdzie od tamtej pory jest przechowywany. W swojej historii rękopis kilkakrotnie był sprowadzany do Rzymu. W XX wieku odkryto siostrzane rękopisy kodeksu.