Języki Filipin
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki Filipin – silnie zróżnicowane języki używane na terytorium Filipin. Szacuje się, że w tym zróżnicowanym etnolingwistycznie kraju występuje 90–150 języków, często wzajemnie niezrozumiałych. Trudności w ustaleniu dokładnej liczby języków wynikają z nieostrej różnicy między dialektem a odrębnym językiem[1].
Występowanie | |
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode. |
Funkcję języka urzędowego kraju pełni tagalski, oficjalnie zwany filipińskim[2], ze standardem literackim na bazie alfabetu łacińskiego[3]. Szacuje się, że językiem tym włada ponad 90% mieszkańców Filipin, przy czym służy on zarówno jako język ojczysty, jak i język drugi[4]. W powszechnym użyciu jest także język angielski, który funkcjonuje jako drugi język urzędowy[5].
Prawie wszystkie języki archipelagu należą do wielkiej rodziny austronezyjskiej[5], która swoim zasięgiem obejmuje dużą część wysp Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej[6]. Większość z nich jest rozprzestrzeniona lokalnie, a 80% społeczeństwa jako językiem macierzystym posługuje się jednym spośród jedenastu głównych języków archipelagu – tagalskim, cebuańskim, ilokano, hiligaynon, bikolskim, warajskim, kapampangan, pangasinan, maguindanao, maranao, tausug[6]. Ponadto języki te (w różnym stopniu) pełnią funkcję lingua franca[6], mają rozwinięte piśmiennictwo i znajdują zastosowanie w środkach masowego przekazu[7].
Do nieaustronezyjskich języków Filipin należą: chiński (w tym kantoński) oraz hiszpański (do 1974 r. język urzędowy) i chavacano[5].