Ikonoklazm w Bizancjum
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ikonoklazm w Bizancjum (gr. Εἰκονομαχία, w łacińskiej pisowni Eikonomachia co dosłownie znaczy „walka z obrazami”) – zjawisko które miało miejsce w Cesarstwie Bizantyńskim w VIII wieku oraz w pierwszej połowie IX. Polegało ono na całkowitym zakazie oddawania kultu obrazom przez chrześcijan na obszarze podporządkowanym cesarzom Bizancjum. Ikonomachia dzieli się na dwa okresy; pierwszy z lat 730–787, oraz z lat 814–843. Czas ikonoklazmu charakteryzuje się walką pomiędzy przeciwnikami kultu ikon, czyli ikonoklastami, oraz zwolennikami obrazów, czyli ikonofilami. Ostatecznie ci drudzy wygrali, a same ikony stały się bardzo ważnym elementem w religijności wiernych Kościoła prawosławnego.