Historia Panamy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Już w okresie przedkolumbijskim Przesmyk Panamski był ważnym miejscem handlu pomiędzy Indianami obu Ameryk. Pionierem europejskiego osadnictwa w tym rejonie był Vasco Núñez de Balboa – założyciel wielu kolonii, który w 1513 roku jako pierwszy Europejczyk dotarł do wybrzeża Oceanu Spokojnego. W okresie kolonialnym Panama ułatwiała transport pomiędzy hiszpańskimi koloniami Ameryki Południowej, leżącymi nad brzegami dwóch różnych oceanów, i metropolią. Administracyjnie wchodziła w skład Wicekrólestwa Nowej Granady. W 1821 roku ogłosiła niepodległość i przyłączyła się do Wielkiej Kolumbii. W 1903 roku oderwała się od Kolumbii i została protektoratem Stanów Zjednoczonych. Pierwsze dwudziestolecie XX wieku to okres budowy Kanału Panamskiego, po wycofaniu się Francuzów prowadzonej przez Amerykanów. Część Panamczyków usiłowała odzyskać suwerenność państwową na własnym terenie, do czego ostatecznie doprowadził w 1977 roku generał Omar Torrijos Herrera. Ostatnią dyktaturę w Panamie sprawował Manuel Noriega. Zakończyła się ona w 1989 roku wraz z inwazją Stanów Zjednoczonych na Panamę.
Ten artykuł od 2022-08 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji. |