Góry Bhutanu
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Góry są w Bhutanie głównymi formami ukształtowania terenu. Bhutan znajduje się niemalże w całości na obszarze wschodnich Himalajów i charakteryzuje się jednymi z największych wysokości względnych na świecie[1]. Wysokości wahają się tam od 160 do przeszło 7500 m n.p.m. W niektórych przypadkach w odległości około 100 kilometrów od siebie znajdują się punkty położone na wysokościach różniących się nawet o 7000 metrów[1]. Najwyższym szczytem Bhutanu jest Gangkhar Puensum o wysokości 7570 m n.p.m., zlokalizowany w pobliżu granicy z Chinami. Dwadzieścia innych szczytów osiąga wysokości powyżej 7000 m n.p.m.[1]
Góry w Bhutanie są częścią trzech podstawowych fragmentów Himalajów: Himalajów Wysokich, Himalajów Małych i Himalajów Zewnętrznych (Siwalik)[2]. Himalaje Wysokie zajmują północny obszar kraju i ciągną się na granicy z Chinami. Składają się na nie szczyty o wysokościach od 5500 do ok. 7500 m n.p.m. Występują tam liczne lodowce górskie, zaś woda z nich spływająca sprzyja powstawaniu w głębokich dolinach pastwisk wykorzystywanych przez niewielkie społeczności wędrownych pasterzy[1]. Himalaje Małe osiągają wysokości od 1500 do 5500 m n.p.m. i przybierają kształt ostrogi, ciągnąc się od północnego zachodu ku południowemu wschodowi, a następnie skręcając na północny wschód[3]. Kraina ta stanowi ekonomiczne i kulturalne centrum kraju. Tam też pojawia się najwięcej charakterystycznych dla tego regionu dzongów, buddyjskich klasztorów o charakterze obronnym. W południowej części Bhutanu przeważają niezbyt wysokie pasma Siwaliku, osiągające do 1500 m n.p.m. wysokości[2]. Pasma te zbudowane są z piaskowców, podczas gdy wyższe partie górskie tworzą przede wszystkim gnejsy osadzone na warstwach zbudowanych z mik oraz łupków[3].
Doliny Bhutanu są zazwyczaj tworzone przez rzeki zasilane w wodę z lodowców górskich oraz deszczów monsunowych. Większość populacji kraju jest skoncentrowana w tego typu dolinach oraz niewielkich powierzchniowo nizinach[1]. Mimo stałego rozwoju sieci dróg lądowych i modernizacji już istniejących, podróżowanie z jednej doliny do drugiej jest wciąż bardzo trudne[1]. Przez centralną część kraju biegną południkowo Góry Czarne, przez które przebiega dział wodny rzek Sankosz i Manas-czʽu[1]. Obecność wielu zamkniętych dolin sprzyja utrzymywaniu się na terenie kraju wielu grup o odmiennym języku i kulturze[2].