Front zachodni (II wojna światowa)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Front zachodni – całokształt działań wojennych w Europie Zachodniej podczas II wojny światowej, dzielących się na dwa zasadnicze okresy:
- Od 3 września 1939 do 31 października 1940 roku, w ramach którego można wyróżnić: „dziwną wojnę” (w tym symboliczną ofensywę francuską w Zagłębiu Saary), kampanię norweską (zajęcie Danii i Norwegii) i kampanię francuską (podbój Francji i Krajów Beneluksu), a także powietrzną bitwę o Anglię (zahamowanie niemieckich postępów, udaremnione plany inwazji na Wielką Brytanię).
- Od 6 czerwca 1944 do 7 maja 1945 roku, który obejmuje: odtworzenie frontu w Normandii, następnie wyzwolenie przez aliantów Francji, przełamanie linii Zygfryda (operacja Market Garden, odparcie niemieckiej ofensywy w Ardenach), sforsowanie Renu oraz zajęcie położonego na zachód od Łaby obszaru Niemiec i przedwojennego terytorium Austrii; był to okres istnienia frontu zachodniego potocznie określany trzecim frontem.
II wojna światowa | |||
Zgodnie z ruchem wskazówek zegara, od górnego, lewego rogu: niemieckie bombowce Heinkel He 111 podczas bitwy o Anglię, zrzut alianckich spadochroniarzy w ramach operacji Market Garden, brytyjska piechota obok transportera Universal Carrier w czasie walk w Holandii w 1944 roku, brytyjski czołg Sherman Firefly w Belgii w 1944 roku, amerykańscy żołnierze na barce desantowej zbliżają się do plaży Omaha 6 czerwca 1944 roku, niemieckie czołgi Panzer I i Panzer II w czasie inwazji na Francję w maju 1940 roku | |||
Czas |
3 września 1939 – 31 października 1940; | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium |
Francja, Belgia, Holandia, Luksemburg, Norwegia, Dania, Niemcy, zachodnia część Czechosłowacji, przestrzeń powietrzna Wielkiej Brytanii | ||
Przyczyna |
1939–1940: dążenie Niemców do podbicia Europy Zachodniej | ||
Wynik |
1940: zwycięstwo III Rzeszy | ||
Strony konfliktu | |||
Dowódcy | |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|
Front zachodni był najkrócej istniejącym frontem II wojny światowej – w związku z dwiema zasadniczymi przerwami w działaniach wojennych na nim, które trwały łącznie dziewiętnaście miesięcy. Jest też jedynym frontem II wojny światowej, na którym historycy nie wyznaczyli umownego punktu zwrotnego, z uwagi na czteroletnią przerwę w działaniach zbrojnych na tym teatrze wojny. W pierwszym okresie istnienia frontu panowali na nim Niemcy, w drugim zaś alianci.
Na froncie zachodnim hitlerowska III Rzesza starła się z zachodnimi państwami alianckimi, na czele z trzema przyszłymi supermocarstwami – Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią i Francją. Jednak w przeciwieństwie do innych frontów, nie da się tu jednoznacznie wyłonić alianckiego państwa prowadzącego na tym teatrze wojny.
Jako określenie teatru działań zbrojnych, nazwa front zachodni najlepiej przyjęła się w większości krajów europejskich, zwłaszcza w Niemczech, gdzie nazwy frontów wyznaczały kierunki geograficzne (zachodni i wschodni). W Wielkiej Brytanii z kolei zamiennie używa się określenia bój o Kontynent, związanego z wyspiarskim położeniem tego kraju. Najrzadziej nazwa front zachodni występuje w Stanach Zjednoczonych, gdzie znacznie częściej używa się określenia front europejski, gdyż wojska amerykańskie walczyły na kilku teatrach wojny – na Pacyfiku, w Afryce i w Europie.
Działania na froncie zachodnim toczyły się wyłącznie w Europie Zachodniej, na obszarze Francji, Krajów Beneluksu, Danii, Norwegii, zachodnich, południowych i środkowych Niemiec, a także w przestrzeni powietrznej Wielkiej Brytanii i na wodach przybrzeżnych Europy.