Departament poznański (Prusy Południowe)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Departament poznański (niem. Kriegs-und Domänen Kammerdepartament Posen) – jednostka administracyjna Prus Południowych ze stolicą w Poznaniu, utworzona zarządzeniem gabinetowym króla Prus z dnia 7 kwietnia 1793 r. z ziem zagarniętych w wyniku II rozbioru Polski.
Departament był podzielony na 17 powiatów. Miasta tworzyły osobne jednostki administracyjne wydzielone terytorialnie i administracyjnie z powiatów, było ich 129.
W związku z przyłączeniem do prowincji części ziem zagarniętych w trakcie III rozbioru i utworzeniem departamentu kaliskiego, powierzchnię departamentu powiększono o powiaty brzeski, kowalski i radziejowski ze znoszonego departament piotrkowskiego a zmniejszono o powiaty kaliski, koniński i odolanowski na korzyść nowo utworzonego departament kaliskiego. Tak zmieniony departament, obejmował wtedy dawne województwa poznańskie i gnieźnieńskie oraz część dawnego województwa kaliskiego położoną na prawym brzegu Warty i Kujawy. Zajmował powierzchnię 22 978 km².
W 1801 dokonano niewielkich zmian granic powiatu brzeskiego; przyłączono do niego Brdów z powiatu kowalskiego oraz Sompolno z powiatu radziejowskiego. Przeniesiono też Rostarzewo z powiatu kościańskiego do powiatu babimojskiego[1]
W 1807 został przekształcony w departament poznański Księstwa Warszawskiego.