Brytyjskie okręty podwodne typu M
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okręty podwodne typu M – typ dużych brytyjskich okrętów podwodnych z końca I wojny światowej, charakteryzujących się silnym uzbrojeniem artyleryjskim w pojedyncze działo kal. 305 mm, największe kiedykolwiek w historii zainstalowane na okrętach podwodnych. Z czterech budowanych jednostek ukończono trzy, tylko jedna weszła do służby przed zakończeniem działań wojennych. W późniejszym okresie dwa okręty posłużyły do prób z nowymi rodzajami uzbrojenia: lotnictwem pokładowym i minami. Dwie jednostki zostały utracone z całymi załogami w tragicznych wypadkach w 1925 i 1932 roku, trzeci w tym samym czasie wycofany ze służby.
Kraj budowy | |||
---|---|---|---|
Zbudowane |
3 | ||
Użytkownicy | |||
Służba w latach |
1918-1932 | ||
Stracone |
2 | ||
Uzbrojenie: | |||
1 działo kal. 305 mm 1 działo plot. kal. 76 mm 1 km Lewis kal. 7,62 4 wyrzutnie torped kal. 450 lub 533 mm | |||
Załoga |
65 oficerów i marynarzy | ||
Wyporność: | |||
• na powierzchni |
1601 ts | ||
• w zanurzeniu |
1950 ts | ||
Długość |
90,1 – 92,3 m | ||
Szerokość |
7,55 m | ||
Napęd: | |||
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 shp 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1600 shp | |||
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg: | |||
• na powierzchni |
4000 Mm przy 10 w. (na powierzchni) | ||
|