Ressonància orbitala
From Wikipedia, the free encyclopedia
Una ressonància orbitala (var. resonància orbitala, resonància orbitau), en astronomia, se realiza quand dos objètes orbitant a l'entorn d'un tresen an de periòdes de revolucion que lo rapòrt es una fraccion entièra simple. Es un cas particular de ressonància mecanica. Par exemple, Pluton es en ressonància 2:3 amb Neptun es a dire que Pluton efectua doas revolucions a l'entorn del Solelh pendent que Neptun ne realiza tres. Aquela ressonància es establa: una perturbacion de l'orbita de Pluton seriá corrigida par l'atraccion de neptun.