Portaal:Middeleeuwen/werkplaats/Richard I van Engeland
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Richard I (8 september 1157 – 6 april 1199) was van 6 juli 1189 tot aan zijn dood koning van Engeland. Hij was daarnaast ook hertog van Normandië, Aquitanië en Gascogne, Heer van Cyprus, graaf van Poitiers, Anjou, Maine en Nantes en was op verschillende tijdstippen in deze periode opperheer van Bretagne. Hij was de derde oudste van de vijf zonen van koning Hendrik II van Engeland en hertogin Eleonora van Aquitanië. Hij werd bekend als Richard Cœur de Lion of Richard the Lionheart (Richard Leeuwenhart) omwille van zijn reputatie als groot militair leider en krijger.[1] Hij was in het Occitaans ook bekend als Oc e No/Oc-e-No (Ja en nee), omdat hij de reputatie had beknopt te zijn in zijn antwoorden.[2]
Richard I | ||
---|---|---|
Richard I op zijn troon met zijn wapenschild met drie leeuwen (detail van een paginagrote afbeelding van vier koningen uit een 13e-eeuws manuscript van Matthew Paris; MS Cotton Claudius D. VI, folio 9v, British Library). | ||
Koning van Engeland | ||
Regeerperiode | 1189 - 1199 | |
Kroning | 3 september 1189 in Westminster Abbey | |
Voorganger | Hendrik II | |
Opvolger | Jan zonder Land | |
Hertog van Aquitanië | ||
Regeerperiode | 1172 - 1199 | |
Voorganger | Hendrik I | |
Opvolger | Jan I | |
Huis | Plantagenet | |
Vader | Hendrik II van Engeland | |
Moeder | Eleonora van Aquitanië | |
Geboren | 8 september 1157 Oxford | |
Gestorven | 6 april 1199 Châlus, Aquitanië | |
Begraven | Abdij van Fontevraud | |
Partner | Berengaria van Navarra | |
Religie | Rooms-katholiek |
Toen hij 16 jaar oud was, nam Richard het commando over zijn eigen leger op om opstanden tegen zijn vader in Poitou neer te slaan.[3] Richard was een van de belangrijkste christelijke aanvoerders tijdens de Derde Kruistocht en leidde de campagne na het vertrek van Filips II van Frankrijk en behaalde aanzienlijke overwinningen tegen zijn islamitische tegenhanger, Saladin, hoewel hij Jeruzalem niet kon heroveren op Saladin.[4]
Richard sprak zowel Frans als Occitaans.[5] Hij was weliswaar in Engeland geboren en bracht er zijn kindertijd door, maar bracht alvorens koning te worden het merendeel van zijn volwassen leven in het hertogdom Aquitanië in Zuidwest-Frankrijk door. Na zijn troonsbestijging bracht hij maar weinig tijd door in Engeland, mogelijk amper zes maanden. Het merendeel van zijn koningschap zou hij op kruisvaart, in gevangenschap of met actief zijn gebieden in Frankrijk te verdedigen doorbrengen. Eerder dan zijn koninkrijk te beschouwen als een verantwoordelijkheid die zijn aanwezigheid als heerser vereiste, is hij vaak beschouwd als iemand die verkoos het slechts te gebruiken als een bron van inkomsten om zijn legers te ondersteunen.[6] Desalniettemin werd hij door zijn onderdanen als een vrome held beschouwd.[7] Hij blijft ook een van de weinige koningen van Engeland die eerder wordt herinnerd door zijn epitheton dan door zijn nummer en is in zowel Engeland als Frankrijk een blijvende iconische figuur.[8]