Pauselijke Zoeaven
legereenheid van de Kerkelijke Staat (1861-1870) / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Pauselijke Zoeaven (ouder Nederlands: zouaven) (Italiaans: Zuavi Pontifici) waren, in navolging van de Franse zoeaven, een infanterie-eenheid van de Kerkelijke Staat (1861-1870), opgericht als antwoord op interne instabiliteit en op de Risorgimento, de beweging die het van oudsher in grotere en kleinere staten en staatjes verdeelde Italië wilde verenigen tot één Italiaanse staat.
Pauselijke Zoeaven | ||
---|---|---|
Zoeavenuniformen in het Belgisch Koninklijk Museum van het Leger en de Krijgsgeschiedenis | ||
Oprichting | 1 januari 1861 | |
Ontbinding | 21 september 1870 | |
Land | Kerkelijke Staat | |
Krijgsmacht- onderdeel |
Infanterie | |
Organisatie | regiment | |
Aantal | 11.000 | |
Kleur | Blauw en rood | |
Commandanten | kolonel M. Allet |
In het kader van de Risorgimento werd de Kerkelijke Staat bedreigd door militaire en guerrilla-aanvallen die werden geleid door Victor Emanuel II, koning van Sardinië, en diens bondgenoot Giuseppe Garibaldi, een liberaal en nationalist die streefde naar de scheiding van kerk en staat. Ook interne instabiliteit vormde een grote bedreiging voor het voortbestaan van de Kerkelijke Staat. In het Revolutiejaar 1848 waren er opstanden die leidden tot een kortstondige Romeinse Republiek (1849). Franse legers hielpen de Paus toen weer in het zadel, maar de problemen bleven voortduren. Om deze dreigingen het hoofd te bieden, riep Paus Pius IX in 1860 de gehele katholieke wereld op om jonge, ongehuwde mannen te zenden, om als vrijwilliger dienst te doen in dit legeronderdeel. De Pauselijke Zoeaven vormden samen met de Zwitserse Garde het leger van de Kerkelijke Staat.