ജക്കാർത്തയുടെ ചരിത്രം
From Wikipedia, the free encyclopedia
ജക്കാർത്ത ഇന്തോനേഷ്യയുടെ തലസ്ഥാനവും ഏറ്റവും വലിയ നഗരവുമാണ്. ജാവയുടെ വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ഭാഗത്ത് സിലിവംഗ് നദിയുടെ അഴിമുഖത്ത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഈ പ്രദേശം വളരെക്കാലമായി മനുഷ്യവാസം നിലനിർത്തിയിട്ടുണ്ട്. ജക്കാർത്തയിൽ നിന്നുള്ള ചരിത്രപരമായ തെളിവുകൾ CE നാലാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇതൊരു ഹിന്ദു വാസസ്ഥലവും തുറമുഖവുമായിരുന്നു. ഭാരതീയ രാജ്യമായ തരുമനഗര, ഹിന്ദു രാജ്യം സുന്ദ, മുസ്ലീം സുൽത്താനേറ്റ് ഓഫ് ബാന്റൻ, ഡച്ച്, ജാപ്പനീസ്, ഇന്തോനേഷ്യൻ ഭരണകൂടങ്ങൾ എന്നിവർ തുടർച്ചയായി ഈ നഗരത്തിന് അവകാശവാദമുന്നയിച്ചിട്ടുണ്ട്.[1] രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധസമയത്ത് ജപ്പാൻ സാമ്രാജ്യം പിടിച്ചടക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ഡച്ച് ഈസ്റ്റ് ഇൻഡീസ് ഈ പ്രദേശം നിർമ്മിച്ചു. ഒടുവിൽ ഇന്തോനേഷ്യയുടെ ഭാഗമായി സ്വതന്ത്രമായി.
ജക്കാർത്ത പല പേരുകളിൽ അറിയപ്പെടുന്നു. സുന്ദ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ കാലത്ത് സുന്ദ കേളപ എന്നും ബാന്റൻ സുൽത്താനേറ്റിന്റെ ചെറിയ കാലയളവിൽ ജയകർത്താ, ജജക്കാർത്ത അല്ലെങ്കിൽ ജകാത്ര എന്നും വിളിച്ചിരുന്നു. അതിനുശേഷം, ജക്കാർത്ത മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളായി പരിണമിച്ചു. വടക്ക് കടലിനോട് ചേർന്നുള്ള "പഴയ നഗരം" 1619 നും 1799 നും ഇടയിൽ VOC യുടെ കാലഘട്ടത്തിൽ വികസിച്ചു. 1799-ൽ ചാർട്ടർ കാലഹരണപ്പെട്ട പരാജയപ്പെട്ട VOC-ൽ നിന്ന് ബറ്റാവിയയുടെ നിയന്ത്രണം ഡച്ച് ഗവൺമെന്റ് ഏറ്റെടുത്തതിന് ശേഷം 1809-നും 1942-നും ഇടയിൽ തെക്ക് "പുതിയ നഗരം" രൂപപ്പെട്ടു. മൂന്നാമത്തേത് 1945-ൽ സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രഖ്യാപനം മുതൽ ആധുനിക ജക്കാർത്തയുടെ വികാസമായിരുന്നു. ഡച്ചുകാരുടെ കീഴിൽ ഇത് ബറ്റാവിയ (1619-1945) എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. ജാപ്പനീസ് അധിനിവേശത്തിലും ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിലും ജക്കാർത്ത (ഡച്ചിൽ) അല്ലെങ്കിൽ ജക്കാർത്ത ആയിരുന്നു.[2][3]