Спартаково востание
From Wikipedia, the free encyclopedia
Спартаково востание, Гладијаторското востание или Трето робовско востание — востание на група робови кое се одвивало помеѓу 73 п.н.е. и 71 п.н.е., а воедно и последно во низата од три, меѓусебно неповрзани, неуспешни востанија кои биле започнувани од робовите кои се бореле против Римската Република. Трите востанија се познати под едно име: робовски востанија. Спартаковото востание било единственото кое директно ѝ се заканувало на републиката, бидејќи на почетокот востаниците победиле во голем број битки против римската армија. На крајот, востанието било згаснатато, што се должи на големите напори вложени од Марк Лициниј Крас, но последиците од истото уште долго време ја засенувале римската политика.
Спартаково востание | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Дел од Римски робовски војни | |||||||
Италија и околните територии, 218 п.н.е. |
|||||||
|
|||||||
Завојувани страни | |||||||
Војска на побегнати робови | Римска Република | ||||||
Команданти и водачи | |||||||
Спартак † (се претпоставува дека е убиен во акција, телото не е пронајдено) Криксус †, Ономеј †, Каст †, Ганикус † | Гај Клавдиј Глабер †, Публиј Вариниј †, Гнеј Клодианиј, Луциј Гелиј Публикола, Гај Касиј Лонгиниј, Гнеј Манлиј, Марк Лициниј Крас, Гнеј Помпеј, Марк Терентиј Варо, Луциј Квинктиј, Гнеј Тремелиј Скрофа |
||||||
Сила | |||||||
120.000 побегнати робови и гладијатори, вклучувајќи и жени и деца; вкупната бројка на војници не е позната. | 3.000+ Полиција, 8 Римски легии (40.000–50.000 мажи), 12,000+ - непознати организирани луѓе. |
||||||
Жртви и загуби | |||||||
Скоро сите убиени во акција или погубени | Нема точни информации, но бројките се големи (50, 1.000, или 4.000 убиени низ децимација) |
Помеѓу 73 и 71 година п.н.е., група на побегнати робови (првобитно од околу 70 гладијатори, за подоцна да брои повеќе од 120.000 мажи, жени и деца) се движела на римската територија ограбувајќи и пустошејќи ги римските домови. Групата имала неколку водачи, меѓу кои бил и легендарниот гладијатор Спартак. Борбената способност на мажите во оваа група била на многу високо ниво. Тие ределе успеси во низа почнувајќи со локалните извидници, па римската полиција и сѐ до професионално обучуваните римски легионери под команда на конзули. Нивното дејствување, Плутарх го опишал како обид на римските робови да побегнат од своите робовладетели низ Кисалпска Галија, додека, пак, Апијан и Флориј[1] го окарактеризирале нивното дејствување како граѓанска војна во која робовите имале за цел да го освојат и Рим.
Вознемирен од вестите за постојаните напади над римските села и градови и за успесите на робовите, римскиот сенат одлучил да испрати осум легии под строга команда на војсководецот Марк Лициниј Крас. По големиот број на битки, војната конечно завршила во 71 п.н.е кога робовите, соочени со Крас, дознале дека легиите на Помпеј и Марк Терентиј Варо им се доближуваат од зад грб за да им постават стапица, поради што тие одлучиле да го нападнат Крас по што биле потполно поразени.
Спартаковото востание имало големо значење во развојот на римската историја, особено поради ефектот од победите на двајцата војсководци, Помпеј и Крас. Тие го искористиле успехот од ова востание за да ги зацврснат своите политички кариери. Заканувајќи се со своите легии тие го добиле сенатот на нивна страна на изборите за конзули во 70 п.н.е. Нивната работа како конзули довела до радикални промени во римските политички институции што подоцна довело до преминот на Римската Република во Римско Царство.