Прва руска антарктичка експедиција
From Wikipedia, the free encyclopedia
Првата руска антарктичка експедиција — научна експедиција која се одвила во периодот од 1819 до 1821 година под раководство на Фабијан Белингсхаузен и Михаил Лазарев. Експедицијата имала за цел да стигне до Јужниот Океан со цел да го докаже или негира постоењето на сомнителен седми континент, Антарктикот. Бродот Восток бил под команда на Белингсхаузен, додека Лазарев командувал со Мирни. Генерално, мисијата се состоела од 190 луѓе.
Прва руска антарктичка експедиција | |
---|---|
Прва руска антарктичка експедиција | |
Вид | Научна експедиција |
Датум | 1819 – 1821 |
Спроведена од | Фабијан Белингсхаузен, Михаил Лазарев. |
Поради екстремното брзање во опремувањето при патувањето (наредбата била објавена на 15 март, а поаѓањето се случило на 4 јули 1819 година), било невозможно да се собере научен тим. Така, речиси сите научни набљудувања од областа на географијата, етнографијата и природната историја биле спроведени од офицери и единствениот научник на бродот, вонредниот професор Иван Михајлович Симонов, кој предавал на Казањскиот царски универзитет. Сликарот почетник, Павел Михаилов, бил ангажиран да ги отслика настаните, пејзажите и биолошките видови кои се сретнале за време на експедицијата. Неговите слики на Јужните Шетландски Острови биле користени во англиските пловидни подвизи до 1940-тите. [1]
Руската експедиција на Антарктикот завршила со целосен успех и станала втората експедиција што го обиколила Антарктикот по експедицијата на Џејмс Кук половина век претходно. Од 751 денови на експедицијата, 527 биле поминати на море; вкупната должина на рутата изнесувала 49.860 наутички милји. [1] 127 дена експедицијата била над 60° јужна географска ширина; екипажот се приближил до брегот на Антарктикот девет пати, четири пати поблиску од 13-15 километри од континентот. На мапата на Антарктикот што се појавила се прикажани околу 28 објекти, а откриени и именувани се 29 острови на високи јужни широчини и тропските предели. [2] [3]
Резултатите од експедицијата биле објавени на руски јазик во 1831 година во два тома со цртежите применети во атлас. Во 1842 година, во Германија бил објавен краток извештај. Во 1945 година, целосниот англиски превод на единствената книга на Белингсхаузен бил уреден од поларниот истражувач Френк Дебенхам и објавен. Во врска со норвешката анексија на островот Петар I и предлозите на Соединетите Американски Држави за колективен суверенитет над целиот континент во 1930-тите и 1940-тите, избувнала дебата за предноста на Белингсхаузен и Лазарев во откривањето на антарктичкиот континент. Овој судир добил „хиперполитички“ карактер (следејќи го поимот на историчарот Ерки Тамиксар) за време на Студената војна. [3] Како резултат на тоа, дури и во 21 век, претставниците на руската, британската и американската историографија се изјасниле за и против приоритетот на Белингсхаузен. Со зголемена зачестеност, може да се најдат изјави во литературата дека, во периодот помеѓу 1819 и 1821 година, Белингсхаузен, Едвард Брансфилд и Натаниел Палмер истовремено го откриле Антарктикот. Белингсхаузен го запознал Палмер на Јужните Шетландски Острови, па дури и го поканил на бродот Восток. [3][4]