Ибн Халдун
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ибн Халдун ( арап. أبو زيد عبد الرحمن بن محمد بن خلدون الحضرمي, Abū Zayd ‘Abd ar-Raḥmān ibn Muḥammad ibn Khaldūn al-Ḥaḍramī) - арапски историчар, социолог, економист и демограф[6], роден во Тунис на 27 мај 1332, починал во Египет на 17 март 1406 година. Се смета за еден од основоположниците на модерната историографијата, социологијата, економијата и демографијата.[7]
Ибн Халдун | |||||
---|---|---|---|---|---|
Статуа на Ибн Халдун во Тунис | |||||
Роден | 27 мај 1332 Тунис, Хафсидски султанат во Ифрикија | ||||
Починал | 17 март 1406 Каиро, Мамелучки Султанат на Египет | ||||
Подрачје | Тунис | ||||
Огранок | Сунити[1] | ||||
Мезхеб | Малики[2] | ||||
Правец | Ашари[3] | ||||
Поважни интереси | Историја Социологија Економија Демографија Политички науки | ||||
Значајни идеи | Цикличка теорија на империите, Асабија, Теорија на економскиот раст | ||||
Влијаел врз
| |||||
Влијанија од
| |||||
|
Најпознат е по делото, Мукадима или Пролегомена ("Вовед") под чие влијание биле османлиските историчари од 17 век како Ќатип Челебија, Ахмед Џевдет-паша и Мустафа Наима, кои ги користеле теориите во книгата да го анализираат подемот и падот на Отоманското Царство.[8] Европските историчари од 19 век исто така ја признавале важноста на книгата и го сметале Ибн Халдун за еден од најголемите филозофи на средниот век.[9][10]