Абрахам Линколн
From Wikipedia, the free encyclopedia
Абрахам Линколн (англиски: Abraham Lincoln, роден на 12 февруари 1809 - починал на 15 април 1865 ) — шеснаесеттиот Претседател на Соединетите Американски Држави и првиот Претседател од Републиканската партија од март 1861 до неговиот атентат во април 1865 година. Линколн бил претседател на САД во чие време започнала Американската граѓанска војна како најкрвава војна и можеби нејзина најголема морална, уставна и политичка криза[1][2]. Притоа, тој ја сочувал Унијата, го отворил патот за укинување на ропството, ја зацврстил федералната влада и ја модернизирал економијата.
Абрахам Линколн | |
---|---|
Абрахам Линколн во 1863 година | |
16-ти Претседател на САД | |
Потпретседател | Ханибал Хамлин (1861–1865) Ендру Џонсон (1865) |
Претходник | Џејмс Бјукенан |
Наследник | Ендру Џонсон |
Член на Претставничкиот дом на САД Претставничкиот дом од на Илиноис Илиноис | |
Претходник | Џон Хенри |
Наследник | Томас Л. Харис |
Лични податоци | |
Роден(а) | февруари 12, 1809(1809-02-12) Хоџенвил, САД |
Починал(а) | април 15, 1865(1865-04-15) (возр. 56) Вашингтон, САД |
Партија | Партија Винг (1834–1854) Републиканска партија (1854–1864) |
Други припадности | Национална Унија (1864–1865) |
Сопружник | Мери Тод |
Деца | Роберт Линколн Едвард Линколн Вилијам Линколн Тед Линколн |
Родители | Томас Линколн Нанси Линколн |
Професија | правник, политичар |
Потпис | |
Воена служба | |
Припадност | United States of America Илиноис |
Род | Илиноис Милиција |
Траење | 3 месеци (21 април 1832 – 10 јули 1832) |
Роден во Хоџенвил, Линколн пораснал на западната граница во Кентаки и Индијана. Во голема мера самообразован, тој станал адвокат во Илиноис, водач на партијата Виг, и бил избран во Претставничкиот дом на Илиноис, каде што работел осум години. Избран во Претставничкиот дом на Соединетите Држави во 1846 година, Линколн промовирал брза модернизација на економијата и се спротивставил на Мексиканско-американската војна. По еден мандат, се вратил во Илиноис и ја продолжил својата успешна правна практика. Повторно се вратил во политика во 1854 година, станувајќи водач во градењето на новата Републиканска партија, која имала мнозинство во државата во Илиноис. Како дел од кампањата од 1858 година за американскиот сенатор од Илиноис, Линколн учествувал во серија на многу публицирани дебати со неговиот противник и соперник, демократот Стивен А. Даглас. Линколн зборувал против проширувањето на ропството, но ја загубил трката со Даглас. Во 1860 година, Линколн обезбедил претседателска номинација на Републиканската партија како умерена, иако повеќето делегати првично се залагале за други кандидати. И покрај тоа што тој добил многу малку поддршка во државите на југ, тој го освоил Северот и бил избран за Претседател во 1860 година.
Иако имало обиди да се премостат разликите меѓу Северот и Југот, победата на Линколн поттикнала седум држави од југот да се отцепат од Соединетите Американски Држави и да ги формираат Конфедеративните Држави на Америка пред да се пресели во Белата куќа. Нападот на Конфедерацијата на Форт Самтер го инспирирал Северот да застане зад Унијата. Како водач на умерената фракција на Републиканската партија, Линколн се соочил со Радикалните републиканци, кои побарале построг третман на Југ. Линколн се борел повторно, спротивставувајќи ги своите противници едни против други, со внимателно планирано политичко покровителство и со апелирање до американскиот народ со своите ораторски способности[3]. Неговото Гетисбергско обраќање станало основа за поддршка на национализмот, републиканизмот, еднаквите права, слободата и демократијата. Тој го суспендираше Habeas corpus, внимателно ги надгледувал воените напори, особено изборот на генерали, вклучувајќи го и неговиот најуспешен генерал, Јулисиз Симпсон Грант. Тој донел големи одлуки во врска со стратегијата на Унијата за војна, вклучително и поморска блокада која ја затворил трговијата на Југот. Како што напредувала војната, неговите сложени потези кон завршување на ропството вклучувале Прокламација за еманципација од 1863. Линколн ја користел армијата на САД за да ги заштити избеганите робови, и го поништил Тринаесеттиот амандман на Уставот на САД, според кој трајно се забранува ропството.
Искрено политичар длабоко инволвиран во проблемите со моќта во секоја држава, Линколн им се обратил на воените демократи и успеал да ја спроведе сопствената предизборна кампања на претседателските избори во 1864 година. Предвидувајќи го заклучокот на војната, Линколн го ублажил умерениот став за реконструкција, барајќи брзо да ја обедини нацијата преку политика на великодушно помирување, во услови на долготрајна поделба. На 14 април 1865 година, пет дена по предавањето на генералот на Конфедерацијата Роберт Ли, Линколн бил застрелан од конфедералниот симпатизер Џон Вилкс Бут и починал следниот ден. Линколн е постојано рангиран и од страна на научниците[4] и од јавноста[5] меѓу најголемите претседатели на САД.