Абдул Хамид II
From Wikipedia, the free encyclopedia
Абдул Хамид II (османски турски: عبد الحميد ثانی, `Abdü’l-Ḥamîd-i-sânî; турски: İkinci Abdülhamit, роден на 21 септември 1842 година во Истанбул - починал на 10 февруари 1918 година во Истанбул) — 34-тиот султан на Отоманското Царство во периодот од 1876 до 1909 година, и послееден султан кој имал целосна контрола врз царството.[3]. Владеел во периодот на распаѓање на царството исполнет со постојани востанија, особено на Балканскиот Полуостров, и имал неуспешна војна против Руското Царство проследена со успешната војна против Грција во 1897 година. Абдул Хамид II владеел од 31 август 1876 година, сè додека не бил соборен во времето на Младотурската револуција во 1908 година, на 27 април 1909 година. Во согласност со договорот постигнат со републиканските Младотурци, тој го објавил првиот Османлиски устав од 1876 година на 23 декември 1876 година[4]. Сепак, во 1878 година, повикувајќи се на несогласувања со парламентот, тој го суспендирал и краткотрајниот устав и парламентот[4].
Абдул Хамид II | |||||
---|---|---|---|---|---|
Султан на Османлиското Царство Калиф Чувар на двете свети џамии Амир ал-муминин | |||||
Абдул Хамид II во 1868 | |||||
Reign | 31 август 1876 – 27 април 1909 | ||||
претходник | Мурат V | ||||
наследник | Мехмед V | ||||
Султан | |||||
Роден(а) | 21 септември 1842
[1][2] Топкапи-сарај, Цариград | ||||
Починал(а) | 10 февруари 1918
Беглербеговски дворец, Цариград | ||||
Почивалиште | Гроб на султан Махмуд II, Фатих, Истанбул | ||||
Придружник | Назикеда Кадин Ефенди Сафиназ Нурефзун Ефенди Бедрифелек Кадин Ефенди Бијдар Кадин Ефенди Дилпесенд Кадин Ефенди Мезиде Местан Кадин Ефенди Есмалинур Кадин Ефенди Мушфика Кадин Ефенди Сазкар Ханим Ефенди Пејвесте Ханим Ефенди Фатма Ханим Ефенди Behice Hanım Efendi Салиха Кадин Ефенди | ||||
| |||||
династија | Отоманска династија | ||||
Татко | Абдул Меџид I | ||||
Мајка | Тиримуџан султан | ||||
Вероисповед | ислам | ||||
тугра |
Модернизацијата на Отоманското Царство се случила за време на неговото владеење, вклучително и реформи во бирократијата, проширување на Румелиските железници и Анадолските железници, изградба на железничката линија Багдад-Берлин и железничката пруга Хеџаз. Покрај тоа, бил воспоставен систем за регистрација на населението и контрола врз печатот, заедно со првото локално модерно правно училиште во 1898 година. Најмногу далекусежни реформите биле спроведени во образованието: биле основани многу стручни училишта во областа на уметноста, занаетчиството, градежништвото, ветеринарната медицина, обичаите, земјоделството и лингвистиката. Иако Абдул Хамид го затворил Истанбулскиот универзитет во 1881 година, тој бил повторно отворен во 1900 година, а мрежата на средни, основни и воени училишта била проширена низ целото царство. Железничките и телеграфските системи биле развиени првенствено од германски фирми. За време на неговото владеење, Отоманското Царство стигнало до услови на банкрот, што довело до формирање на Отоманската управа за јавен долг во 1881 година.
Во странство, султанот Абдул Хамид II бил наречен „Црвениот султан“ или „Крвавиот султан“[5] заради масакрите врз Ерменците за време на неговото владеење и употребата на тајната полиција за замолчување на дисидентите и Младотурците[6][7]. Сепак, според неговите приврзаници, овие настани биле обиди за клевета иницирани против султанот од неговите непријатели и противници[8][9][10], а неговата нација и лојалните граѓани го нарекувале Големиот Каган (турски: Ulu Hakan) главно поради неговите големи напори за модернизација и зачување на царството во тогашните тешки времиња[11][12][13][14]. Меѓу многуте обиди за атентат предводени против него, најпознат е обидот за атентат во џамијата Јилдиз во 1905 година од Ерменската револуционерна федерација[15].