សង្គ្រាមសៀម-យួន (១៨៤១-១៨៤៥)
From Wikipedia, the free encyclopedia
សង្គ្រាម សៀម-យួនពីឆ្នាំ (១៨៤១-១៨៤៥) ដែលកើតនៅទឹកដីនៃកម្ពុជា គឺជាជម្លោះកងទ័ពរវាងពួកអាណ្ណាមនៃ(រាជវង្សង្វៀន)គ្រប់គ្រងដោយអធិរាជ ធៀវ ទ្រី និង ព្រះរាជាណាចក្រសៀម ក្រោមការគ្រប់គ្រងដោយ រាជវង្សចក្រី ព្រះបាទ ចេស្តាបតិន្ទ្រ ការប្រជែងគ្នារវាងវៀតណាម និងសៀម លើការត្រួតត្រាលើទឹកដីខ្មែរ នៅតំបន់អាងទន្លេមេគង្គក្រោម កាន់តែតានតឹងឡើង បន្ទាប់ពីសៀមបានព្យាយាមដណ្តើមយកប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាម សៀម-យួនមុន (១៨៣១-១៨៣៤) ។ ព្រះចៅអធិរាជវៀតណាម មិញ ម៉ាង បានលើកព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី អង្គម៉ី ឱ្យគ្រប់គ្រងប្រទេសកម្ពុជាជាស្ដេចអាយ៉ងដែលសោយរាជ្យជ្រើសរើសនៅឆ្នាំ១៨៣៤ ហើយបានប្រកាសអធិបតេយ្យភាពពេញលេញលើប្រទេសកម្ពុជា ដែលព្រះអង្គបានទម្លាក់ទៅខេត្តទី៣២ របស់វៀតណាម គឺ បញ្ជាការខាងលិច ( ខេត្ត ត្រានតាយថាន់ )។ នៅឆ្នាំ 1841 សៀមចាប់យកឱកាសនៃការមិនសប្បាយចិត្តដើម្បីជួយ ខ្មែរបះបោរ ប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់វៀតណាម។ ព្រះបាទ រាមាទី ៣ បានបញ្ជូនទ័ពទៅពង្រឹងការលើកព្រះអង្គដួង ជាស្ដេចខ្មែរ ។ ក្រោយពី ការធ្វើសង្គ្រាមអស់រយៈពេល៤ឆ្នាំ ភាគីទាំងពីរបានព្រមព្រៀងគ្នាធ្វើសម្បទាននិងដាក់ប្រទេសកម្ពុជាឱ្យស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរួម។
អត្ថបទនេះអាចនឹងត្រូវការការរៀបរយដើម្បីឱ្យត្រូវនឹងបទដ្ឋានគុណភាពរបស់វិគីភីឌា។ សូមពិចារណាការប្រើប្រាស់សេចក្ដីណែនាំធ្វើឱ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ឱ្យចំកន្លែង។) សូមកែលម្អអត្ថបទនេះ បើសិនជាអ្នកអាច។ ទំព័រពិភាក្សានៃអត្ថបទនេះអាចនឹងមានសេចក្ដីណែនាំមួយចំនួន។ |