მონტმირაილის ბრძოლა (1814 წლის 11 თებერვალი)-გაიმართა ფრანგულ ჯარს, რომელსაც ხელმძღვანელობდა იმპერატორი ნაპოლეონი და მოკავშირეთა ორ არმიას შორის, რომელსაც მეთაურობდნენ ფაბიან ვილჰელმ ფონ ოსტენ-საკენი და ლუდვიგ იორკ ფონ ვარტენბურგი. მძიმე ბრძოლაში, რომელიც საღამომდე გაგრძელდა, ფრანგულმა ჯარებმა, საიმპერატორო გვარდიის ჩათვლით, დაამარცხეს ფაბიან საკენის რუსი ჯარისკაცები და აიძულეს ისინი უკან დაეხიათ ჩრდილოეთით. ლუდვიგ იორკის პრუსიის I კორპუსის ნაწილი ცდილობდა ჩარეულიყო ბრძოლაში, მაგრამ ისინიც განდევნეს. ბრძოლა მოხდა მონტმირაილის მახლობლად, საფრანგეთში, ნაპოლეონის ომების ექვსდღიანი კამპანიის დროს. მონტმირაილი (Montmirail) მდებარეობს მეოქსის (Meaux) აღმოსავლეთით 51 კილომეტრში.
მას შემდეგ, რაც ნაპოლეონმა 10 თებერვალს, გაანადგურა ზახარ დიმიტრიევიჩ ოლსუფიევის მცირე იზოლირებული არმია შამპაუბერტის ბრძოლაში, ის აღმოჩნდა გებჰარდ ლებერეხტ ფონ ბლუჩერის ფართოდ გავრცელებული სილეზიის არმიის შუაგულში. ნაპოლეონმა მცირე ძალები აღმოსავლეთში დატოვა, ბლუჩერის საყურებლად, არმიის დიდი ნაწილი კი დასავლეთისკენ მოაბრუნა, რათა გაენადგურებინა ფაბიან საკენის არმია. ნაპოლეონის არმიის სიდიდის შესახებ არმცოდნე საკენმა ცადა გაენადგურებინა მისი დასავლეთის გზა, რომლითაც ის ბლუჩერის არმიას უნდა შეერთებოდა. მას სურდა, რომ ნაპოლეონის არმია რამდენიმე საათის განმავლობაში შეეჩერებინა, მაგრამ ფრანგები მათ ძლიერად უტევდნენ და ამავდროულად ფრანგი ჯარისკაცები ემატებოდნენ და ემატებოდნენ ბრძოლის ველს. იორკის ჯარები დაგვიანებით მივიდნენ მხოლოდ მოსაგერიებლად, მაგრამ პრუსიელებმა საკმარისად შეაჩერეს ფრანგები და დაეხმარნენ რუსულ ჯარს, რომ ჩრდილოეთიდან გასულივნენ. მომდევნო დღეს მოხდა შატო-ტიერის ბრძოლას, როდესაც ნაპოლეონმა დაიწყო ყოვლისმომცველი დევნა.