Ումբերտո Էկո (իտալ.՝ Umberto Eco, հունվարի 5, 1932(1932-01-05)[1][2][3][…], Ալեսանդրիա, Իտալիայի թագավորություն[2][4][5] - փետրվարի 19, 2016(2016-02-19)[6][1][7][…], Միլան, Իտալիա[2][5]), իտալացի գրող, գիտնական, պատմաբան-միջնադարագետ, նշանագետ, գրաքննադատ, գեղարվեստական գրականության, ակնարկների, գիտական տեքստերի, մանկական գրքերի հեղինակ, ինչպես նաև փիլիսոփա։
Արագ փաստեր Ումբերտո ԷկոUmberto Eco, Ծնվել է ...
|
---|
|
Ծնվել է | հունվարի 5, 1932(1932-01-05)[1][2][3][…] Ալեսանդրիա, Իտալիայի թագավորություն[2][4][5] |
---|
Մահացել է | փետրվարի 19, 2016(2016-02-19)[6][1][7][…] (84 տարեկան) Միլան, Իտալիա[2][5] բնական մահով |
---|
Բնակության վայր(եր) | Ալեսանդրիա, Միլան և Ուրբինո |
---|
Քաղաքացիություն | Իտալիա[8] և Իտալիայի թագավորություն |
---|
Դավանանք | աթեիզմ[9] |
---|
Մասնագիտություն | փիլիսոփա, վիպասան, ակնարկագիր, մանկավարժ, սցենարիստ, թարգմանիչ, համալսարանի դասախոս, նշանագետ, գրող, գրական քննադատ, միջնադարագետ, գրականագետ և պատմաբան |
---|
Հաստատություն(ներ) | Բոլոնիայի համալսարան և Կոլեժ դե Ֆրանս |
---|
Գործունեության ոլորտ | միջնադարյան փիլիսոփայություն, մեդիա մշակույթ, բաց տեքստ, semiology?, կառուցվածքային լեզվաբանություն, վավերագրական գրականություն, պատմավեպ, լեզվաբանություն[10], նշանագիտություն[10], Իտալական գրականություն[10] և գրաքննադատություն[10] |
---|
Անդամակցություն | Պատաֆիզիկայի դպրոց, Լինչեի ազգային ակադեմիա, CICAP, Բելգիայի գիտությունների, գրականության և կերպարվեստի թագավորական ակադեմիա, Արվեստի և գրականության ամերիկյան ակադեմիա և International Association for Semiotic Studies? |
---|
Ալմա մատեր | Թուրինի համալսարան (1954)[1][11] |
---|
Գիտական աստիճան | գիտությունների դոկտոր |
---|
Տիրապետում է լեզուներին | իտալերեն[12][10][13], ֆրանսերեն և լատիներեն[2] |
---|
Ազդվել է | Ջեյմս Ջոյս, Խորխե Լուիս Բորխես, Թովմա Աքվինացի, Արթուր Կոնան Դոյլ, Չարլզ Պերս Սանդերս և Իմանուիլ Կանտ |
---|
Պարգևներ | |
---|
Ամուսին(ներ) | Ռենատե Ռամգե |
---|
Աշակերտներ | Marco Belpoliti? և Christos Thivaios? |
---|
|
Կայք | umbertoeco.it |
---|
Ստորագրություն
|
Umberto Eco Վիքիպահեստում |
Փակել
Նրա առավել հայտնի գործերից են «Վարդի անունը» (Il nome della rosa, 1980), «Գեղեցիկի պատմությունը» (Historia de la belleza) և «Ֆուկոյի ճոճանակը» (Il pendolo di Foucault, 1988) գրքերը։
Նա եղել է ախտանշաբանության պրոֆեսոր Բոլոնիայի համալսարանում։ Նրա գեղարվեստական գրվածքներն առանձնանում են իրենց հարուստ լեզվով, սիմվոլների չարաճճի օգտագործմամբ, զարմանալի ակնարկներով և տեղեկանքներով և գլուխկոտրուկների ու պատմողական գյուտերի խելացի օգտագործմամբ։ Ժամանակակից մշակույթի վերաբերյալ նրա ակնարկները լեցուն են կատակով և հեգնանքով։ Սեմիոտիկայի մեկնաբանության և էսթետիկայի մասին նրա մտքերն ապահովել են նրա համբավը որպես ակադեմիական առաջատար մտածողներից մեկի[15]։